اولویت‌بندی مکانی استقرار صنایع تبدیلی کشاورزی در شهرستان رشت موضوعی است که پژوهشگران مقاله حاضر در جهت تقویت بخش صنایع تبدیلی استان گیلان و به تبع آن در کشور انجام داده‌اند.
ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ در اﯾﺮان ﻣﺆﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﮐﺸﺎورزی ﺧﻮدﻣﺼﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﺑﮕﻮی ﻧﯿﺎز روﺳﺘﺎﺋﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺟﻬﺖ ﺗﻘﻮﯾﺖ و ﺛﺒﺎت ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی دﻗﯿﻖ ﺑﻮده و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ اﯾﺠﺎد ﺻﻨﺎﯾﻊ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی در روﺳﺘﺎﻫﺎی ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت بگیرد.
اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﻘﺮای ﺟﻬﺎن در ﻣﻨﺎﻃﻖ روﺳﺘﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ، ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﺘﻔﮑﺮان را ﺑﺮآن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻓﻘﺮا در ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﺸﺎورزی ﺗﻨﻬﺎ اﻓﺰاﯾﺶ درآﻣﺪ ﻓﻘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ و ﻧﯿﺮوی ﮐﺎر در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﻏﯿﺮزراﻋﯽ ﻧﯿﺰ ﺿﺮوری اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﻔﮑﺮ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪﻫﺎی ﻣﺜﺒﺖ ﺑﯿﻦ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﺸﺎورزی و رﺷﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﻏﯿﺮزراﻋﯽ در ﺑﺨﺶ ﻣﺤﻠﯽ، ﺑﻬﺮه‌وری ﮐﺸﺎورزی را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮد، ﺗﺠﺎرب ﺑﺸﺮی ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﺑﻮدن ﺗﻮﺳﻌﻪ در اﺑﻌﺎد ﻣﺨﺘﻠﻒ آن، ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺤﻮﻻت اﺳﺎﺳﯽ و رﺷﺪ ﭘﺎﯾﺪار ﮐﺸﻮر ﻣﯽﺷﻮد و در ﭘﺮﺗﻮ ﺗﺤﻘﻖ آن، ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻠﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺖ و ﻟﺰوم ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی در ﭼﺎرﭼﻮب راﻫﺒﺮد ﻣﻠﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﻻزم اﺳﺖ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی در زﻣﯿﻨﻪﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد.
از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﺷﺎﻣﻞ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ و زﻣﯿﻨﻪﻫﺎی ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ اﺳﺖ، ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﻃﻖ اﺳﺘﻘﺮار ﯾﺎﺑﺪ.
ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺪف ﻣﺸﺨﺺ اﯾﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ، ﺗﮑﻤﯿﻞ زﻧﺠﯿﺮه ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺸﺎورزی در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ وﯾﮋه روﺳﺘﺎﻫﺎ اﺳﺖ، ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺳﺎزی روﺳﺘﺎﯾﯽ، راﻫﺒﺮدی اﻗﺘﺼﺎدی اﺳﺖ ﮐﻪ اﺑﺰارﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﻣﺘﻨﻮع ﺳﺎزی اﻗﺘﺼﺎد روﺳﺘﺎﯾﯽ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽآورد و ﺑﺎ اﺷﺘﻐﺎل، اﻓﺰاﯾﺶ درآﻣﺪﻫﺎ و ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﺘﻌﺎدل آن، ﺳﻄﺢ زﻧﺪﮔﯽ روﺳﺘﺎﺋﯿﺎن را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﯿﺪه و زﻣﯿﻨﻪ دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﺳﺎزد.
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻠﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ روﺳﺘﺎﯾﯽ و ﺷﻬﺮی ﭘﯿﻮﻧﺪ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺧﺘﻼف ﺑﯿﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮی و روﺳﺘﺎﯾﯽ را ﮐﺎﻫﺶ دﻫﺪ.
ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﺑﺮ ﮐﺎﻫﺶ ﺿﺎﯾﻌﺎت ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی، در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ و ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺑﻮده و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﮐﺎﻫﺶ ﺿﺎﯾﻌﺎت در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﺲ از ﺑﺮداﺷﺖ است.
از ﻃﺮﻓﯽ ﺻﻨﻌﺘﯽﺳﺎزی روﺳﺘﺎﯾﯽ راﻫﺒﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺘﻐﺎل، اﻓﺰاﯾﺶ درآﻣﺪﻫﺎ و ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﺘﻌﺎدل آن، ﺳﻄﺢ زﻧﺪﮔﯽ روﺳﺘﺎﺋﯿﺎن را ﺑﻬﺒﻮد ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ.
اﻗﺘﺼﺎد روﺳﺘﺎ را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ دو ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی و ﻏﯿﺮﮐﺸﺎورزی ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺨﺶ اﺧﯿﺮ در ﺑﺮﮔﯿﺮﻧﺪه ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﻨﻌﺖ در روﺳﺘﺎ اﺳﺖ.
در ﻣﻮارد زﯾﺎدی ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﻨﺎﯾﻊ روﺳﺘﺎﯾﯽ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﮐﺸﺎورزی اﺳﺖ و ﺛﻤﺮﺑﺨﺸﯽ آن ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﭼﻬﺎر ﻋﺎﻣﻞ، اﻗﻠﯿﻢ، ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ و ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی، ﻧﯿﺮوی اﻧﺴﺎﻧﯽ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی، ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬاری و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ است.
ﺗﺌﻮری ﻣﮑﺎن ﯾﺎﺑﯽ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺳﻌﯽ دارد ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد و ﻋﻮاﻣﻞ اﺳﺎﺳﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬار ﺑﺮ آن ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ را اراﺋﻪ دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﯿﻨﻪﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎنﻫﺎ ﺑﺮای ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﻮﻧﺪ.
ﻫﺪف از اوﻟﻮﯾﺖﺑﻨﺪی ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ ﮐﺸﺎورزی در ﺳﻄﺢ ﮐﺸﻮر و ﻣﺤﺪوده ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ، ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺿﺎﯾﻌﺎت ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﺑﺎ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﭘﺮوﺳﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ، ﺧﻮدﮐﻔﺎﯾﯽ، ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﯾﯽ در ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از اﺗﻼف ﻣﻨﺎﺑﻊ و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﻫﺎ، اﯾﺠﺎد اﻧﮕﯿﺰه ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪات، ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ در زﻣﺎن و اﯾﺠﺎد زﻣﯿﻨﻪ دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار، ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺗﻮانﻫﺎ، اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎ و ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎی ﭘﯿﺶ روی است.
در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ در اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﻓﻮق، ﺑﺤﺚ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن است، ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺶﻫﺎی ﻣﺤﺪوده ﺟﻬﺖ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ.
از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ ﮐﺸﺎورزی در ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن رﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻧﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪات ﮐﺸﺎورزی آن، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ روﻧﻖ اﻗﺘﺼﺎد روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﻮﺟﺒﺎت رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﻔﺎﯾﯽ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﺎدرات و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار روﺳﺘﺎﯾﯽ را ﻓﺮاﻫﻢ آورد.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮر در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﭘﮋوﻫﺸﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪی ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ ﮐﺸﺎورزی در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن رﺷﺖ، ﻧﮕﺎرﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪی ﺑﺨﺶﻫﺎی ﺷﺶ ﮔﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎی ﻣﺮﮐﺰی، ﺧﻤﺎم، ﺧﺸﮑﺒﯿﺠﺎر، ﺳﻨﮕﺮ، ﮐﻮﭼﺼﻔﻬﺎن و ﻟﺸﺖ ﻧﺸﺎء ﺑﺎ ۱۸ دﻫﺴﺘﺎن، ۲۹۶ روستا، ۷۰۴۹۱ خانوار و ۲۲۰۴۲۲ نفر ﺟﻤﻌﯿﺖ، ﺟﻬﺖ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﻣﺬﮐﻮر ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ اﺳﺖ؟
ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﯿﻦ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی و ﺻﻨﺎﯾﻊ روﺳﺘﺎﯾﯽ از دو ﺟﻨﺒﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪی و ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻤﺎﯾﺖ و ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ از ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی، اﺳﺘﻘﺮار و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﻨﺎﯾﻊ در ﻣﻨﺎﻃﻖ روﺳﺘﺎﯾﯽ اﻣﺮی اﻟﺰاﻣﯽ ﺑﻮده وﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺻﻮل و ﺿﻮاﺑﻂ ﻣﮑﺎن ﯾﺎﺑﯽ واﺣﺪﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ و ﺗﮑﻨﯿﮏﻫﺎی ﺻﺤﯿﺢ اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪی اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﻌﺖ در ﻧﻘﺎط روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺳﺒﺐ ﺿﺮر و زﯾﺎن و از دﺳﺖ دادن ﻣﻨﺎﺑﻊ، ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﻫﺎی ﻣﻠﯽ و زﻣﺎن ﻻزم ﺟﻬﺖ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.
از اﯾﻦ رو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰان ﻣﻨﻄﻘﻪای و روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ از روشﻫﺎی ﺻﺤﯿﺢ در ﺟﻬﺖ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﻌﺖ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی در روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺑﻬﺮه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ.
اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺪل TOPSIS، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ روش ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮی ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺼﻪ، روﺷﯽ ﺳﺎده وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮐﺎرآﻣﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از اﺗﻼف زﻣﺎن و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ (ﻣﺎﻟﯽ-اﻧﺴﺎﻧﯽ) در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰیﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، اﯾﻦ روش ﭼﻮن ﯾﮏ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ-ﮔﯿﺮی ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺼﻪ ﺟﺒﺮاﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی ﺑﺮای اوﻟﻮﯾﺖﺑﻨﺪی ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎ از ﻃﺮﯾﻖ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ ﺟﻮاب اﯾﺪه‌آل است و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﮐﻤﯽ وﮐﯿﻔﯽ را ﺗﻮاﻣﺎ در ﻣﮑﺎن ﯾﺎﺑﯽ دﺧﺎﻟﺖ داده و ﺧﺮوﺟﯽ آن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺮﺗﯿﺐ اوﻟﻮﯾﺖ ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻤﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﺪ، ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی در پژوﻫﺶﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد می‌شود.
ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی ﯾﮑﯽ از ﺗﮑﻨﯿﮏﻫﺎی ﭼﻨﺪ ﻣﻌﯿﺎره و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻌﯿﺎر ﺳﺮاﻧﻪ ﻣﻮاد اوﻟﯿﻪ ﮐﺸﺎورزی و ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن وزن و اﻫﻤﯿﺖ ﻫﺮ ﮔﺮوه از ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻣﯽﺗﻮان ﺟﻬﺖ اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪی ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻬﺮه ﺑﺮد.
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از روش ﺗﺎﭘﺴﯿﺲ در ﺑﺨﺶﻫﺎی ﺷﺸﮕﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن رﺷﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﺎ اﻣﺘﯿﺎز ﻧﻬﺎﯾﯽ ۰/۷۱۱ در اوﻟﻮﯾﺖ اول، ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن و ﺑﺨﺶﻫﺎی ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺎ ۰/۳ اوﻟﻮﯾﺖ دوم، ﺧﻤﺎم ﺑﺎ ۰/۲۴۷ اوﻟﻮﯾﺖ ﺳﻮم، ﺧﺸﮑﺒﯿﺠﺎر ﺑﺎ ۰/۲۱ اوﻟﻮﯾﺖ ﭼﻬﺎرم، ﻟﺸﺖ ﻧﺸﺎء ﺑﺎ ۰/۱۶۷ اوﻟﻮﯾﺖ ﭘﻨﺠﻢ و ﺑﺨﺶ ﮐﻮﭼﺼﻔﻬﺎن ﺑﺎ ۰/۱۳۳ اوﻟﻮﯾﺖ ﺷﺸﻢ را ﺟﻬﺖ اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺗﺒﺪﯾﻠﯽ ﮐﺸﺎورزی ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داده‌اﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﺑﺨﺶ ﺑﺮﺗﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ۰/۷۱۱ ﮐﻮﺗﺎهﺗﺮﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ را از ﺟﻮاب اﯾﺪه‌آل و دورﺗﺮﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ را از ﻧﺎﮐﺎرآﻣﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺨﺶ ﮐﻮﭼﺼﻔﻬﺎن ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ۰/۱۳۳ ﺟﻬﺖ اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪی اﺳﺘﻘﺮار ﺻﻨﺎﯾﻊ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی در ﻣﺤﺪوده ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ، ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻮﻟﯿﺪات ﻣﻮاد اوﻟﯿﻪ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز را ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.
در ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰیﻫﺎی آﺗﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﺻﻨﺎﯾﻌﯽ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺑﺨﺼﻮص، ﻣﺤﺼﻮﻻت زراﻋﯽ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﻫﻤﯿﺖ و وزن را در ﻣﻨﻄﻘﻪ دارﻧﺪ ﮐﻪ از ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺟﻬﺖ ﮐﺎﻫﺶ ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎ و اﻓﺰاﯾﺶ ارزش اﻓﺰوده ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺿﻤﻨﺎ ﻣﻮارد زﯾﺮ را ﺟﻬﺖ اوﻟﻮﯾﺖ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاری صنعتی در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ:
- اﯾﺠﺎد واﺣﺪﻫﺎی ﺗﺤﻘﯿﻖ و ﺗﻮﺳﻌﻪ در ﺻﻨﺎﯾﻊ ﮐﺸﺎورزی
- ایجاد ﺻﻨﺎﯾﻊ ﮐﺎرﮔﺎﻫﯽ ﺟﻬﺖ ﻓﺮآوری و ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی اﻧﻮاع ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺧﺸﮑﺒﺎر (آﺟﯿﻞ، ﻣﯿﻮه ﺧﺸﮏ) اﺣﺪاث ﮐﺎرﮔﺎه ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ درﺟﻪﺑﻨﺪی و ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی و ﻓﺮآوری اﻧﻮاع ﺳﺒﺰی، ﺻﯿﻔﯽ و ﻣﯿﻮﺟﺎت، درﺟﻪ ﺑﻨﺪی و ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی
- گل وﮔﯿﺎه اﯾﺠﺎد ﮐﺎرﮔﺎهﻫﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪ ﭘﻮدر ﻫﺴﺘﻪ ﻣﯿﻮه ﺟﺎت ﺟﻬﺖ ﺧﻮراک دام
- اﺣﺪاث ﺷﺎﻟﯿﮑﻮﺑﯽ ﻣﺪرن ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی و ﺗﻮﻟﯿﺪ آرد ﺑﺮﻧﺞ
منابع:
اکبری سقالکساری و عیسی پوررمضان (۱۳۹۶)؛ اولویت‌بندی مکانی استقرار صنایع تبدیلی کشاورزی در شهرستان رشت بر اساس مدل TOPSIS. فصلنامه برنامه‌ریزی منطقه‌ای، سال هشتم.
