کلروپلاست‌ها به دلیل اینکه می‌توانند مولکول‌های مطلوب تولید کنند و ژن‌هایی را بیان کنند که بخشی از گیاه نیستند امکان مناسبی را به پژوهشگران می‌دهند تا مواد ژنتیکی را در داخل یک پوشش محافظ قرار داده و به سلول‌های گیاهی ارسال کنند.
برای این انتقال از فناوری نانو استفاده می‌شود، ایده‌ی پژوهشگران بر این است تا نانوذرات طبیعی یعنی ویروس‌های گیاهی را برای انتقال ژن به گیاهان استفاده کنند، برخی مهندسی این روش را دنبال کرده‌اند و توانسته‌اند نانوذرات را به کلروپلاست ها برسانند و آن ها را برای گیاهان ضدعفونی کنند.
بر این اساس، یک گیاه می‌تواند mRNA لازم را برای واکسیناسیون یک فرد تولید کند.
تصور اینکه کشاورزان در مزارع خود اسفناج و کاهوهایی پرورش خواهند داد که جنبه‌ی دارویی دارند آینده‌ی خوش‌بینانه‌ای را برای حوزه کشاورزی رقم می‌زند.
واکسن های خوراکی مورد توجه هستند، زیرا هم ایمنی سیستمیک و هم ایمنی مخاطی را ایجاد می کنند که در آن ایمنی مخاطی پاتوژن مهاجم مخاط را قبل از شروع عفونت خنثی می کند.
از این رو، واکسیناسیون خوراکی می تواند عوارض جانبی ناشی از تزریق را از بین ببرد و انطباق فرد را افزایش دهد.
واکسن ها نقش حیاتی در پیشگیری از بسیاری از بیماری های عفونی دارند. روش های مرسوم تولید واکسن و واکسیناسیون دارای موانع خاصی است.
مفهوم واکسن های خوراکی در دهه 1990 با فکر غلبه بر موانع روش مرسوم به وجود آمد. فناوری rDNA، به ویژه تبدیل سلول‌های گیاهی مبتنی بر آگروباکتریوم در تولید واکسن‌های خوراکی استفاده می‌شود.
محصولات تجاری مانند موز، سیب زمینی، برنج، اسفناج گوجه‌فرنگی و سایر محصولات از نظر ژنتیکی اصلاح شده‌اند تا آنتی ژنی را بیان کنند که قادر به برانگیختن پاسخ ایمنی است.
پیشرفت‌های تحقیقاتی زیادی در زمینه تولید واکسن‌های خوراکی علیه بیماری‌های بیماری‌زا مانند سرخک، هپاتیت B، دیفتری، کزاز، بیماری‌های حاد گوارشی، ایدز، سیاه زخم و وبا وجود دارد.
تحقیقات بر روی واکسن های خوراکی نسل دوم از نظر پروتئین های آنتی ژنی چند زیر واحدی که بیش از یک بیماری را به طور همزمان هدف قرار می دهند نیز آغاز شده است.
با وجود مزایای فراوان، واکسن های خوراکی بدون محدودیت نیستند. امیدی برای غلبه بر این محدودیت ها وجود دارد و در آینده واکسن های خوراکی راهبردی موثر در ریشه کنی انبوه بیماری های عفونی خواهد بود.
