انار میوه صحراهای آمریکا است، البته منطقه‌ای از جهان از ایران تا شمال هند به عنوان خاستگاه انار شناخته می‌شود. انار در یونان هم کشت می‌شد چراکه نویسندگان یونانی نیز چندین صد سال قبل از میلاد به آن اشاره کرده‌اند.
گمان می‌رود که مبلغان اسپانیایی، برای اولین بار انار را در حدود سال 1521 به اروپا بردند و مهاجران اولیه، آن را در سال 1769 به کالیفرنیا – آمریکا معرفی کردند.
نام علمی فعلی آن Punica granatum از pomuni granatum به معنی سیب دانه‌دار گرفته شده است. انار، آب‌و‌هوای نیمه خشک تا نیمه گرمسیری (تابستان‌های گرم و زمستان‌های معتدل) را ترجیح می‌دهد.
گیاهان وقتی در معرض سرما قرار می‌گیرند به تدریج سفت می‌شوند و در دمای منهای 11 درجه سانتیگراد آسیب می‌بینند. انار با موفقیت در مناطق خشک (بارندگی کم و رطوبت کم) جنوب غربی آمریکا مانند بیابان‌های کالیفرنیا، نوادا و یوتا رشد می‌کنند.
انار به طور طبیعی به عنوان یک درختچه بوته‌ای رشد می‌کند، اما ممکن است به عنوان یک درخت کوچک با ارتفاع 3 تا 5 متر تربیت شود.
اگرچه بنیه پس از 15 سال یا بیشتر کاهش می‌یابد، مکنده‌ها به راحتی از پایه رشد می‌کنند و گیاهان برای بیش از 200 سال زنده می‌مانند.
شاخه‌ها سفت و خاردار با برگ‌های براق و نیزه‌ای شکل هستند. گل‌ها ممکن است مایل به قرمز، سفید یا رنگارنگ با 5 تا 8 گلبرگ مچاله شده و کاسه گل قرمز، گوشتی و لوله‌ای باشند. انارها خود، گرده‌افشان هستند، اما زنبورها و سایر حشرات مانند سوسک‌ها از گل‌ها بازدید می‌کنند و احتمالاً در انتقال گرده نقش دارند.
کشت انار در آمریکا
انار آفتاب کامل را ترجیح می‌دهد و اگرچه در نیمه سایه رشد می‌کند با این وجود، نور خورشید برای تولید قند و رسیدن به طعم کامل مورد نیاز است.
گیاهان در خاک لومی با زهکشی خوب رشد می‌کنند، اما به نوع خاصی از خاک نیاز ندارند و در شرایط قلیایی بسیار خوب عمل می‌کنند.
استفاده سالانه نیتروژن برای کمک به حفظ بنیه پیشنهاد می‌شود، گیاهان جوان سالانه به 170 تا 200 گرم سولفات آمونیوم نیاز دارند و پس از آن، معمولاً 85 گرم در هر سال کافی است.
به نظر می‌رسد انار از افزودن فسفر یا پتاسیم سودی نمی‌برد و اگر علائم کمبود روی یا آهن ظاهر شد، بهتر است در صورت نیاز از هر کدام از اشکال کلات استفاده شود.
پس از استقرار، گیاهان به خشکی بسیار متحمل می‌شوند. اما برای تولید میوه با کیفیت، آبیاری منظم مورد نیاز است و آبیاری عمیق هر 7 تا 10 روز پیشنهاد می‌شود. تکثیر رویشی این درخت به راحتی با استفاده از قلمه‌های یک ساله به طول 20 تا 25 سانتی‌متر و قطر 0.5 تا 1 سانتی‌متر که در اواخر زمستان گرفته می‌شود انجام می‌شود.
برای این کار، برگ‌ها را جدا کرده و ناحیه بریده شده را با هورمون ریشه‌زایی درمان کنید. یک سوم پایین ساقه را در محیط ریشه‌زایی گرم قرار دهید. یا در اوایل بهار، اگر خاک شروع به گرم شدن کرده باشد، قلمه‌ها را در بیرون قرار می‌دهند.
گیاهان معمولاً برای یک فصل کامل در حالی که ریشه‌دهی انجام می‌شود، مختل نمی‌شوند.
در بهار بعد، گیاهان ممکن است برای فروش به گلدان‌ها یا مستقیماً به مزرعه برای کشت باغ منتقل شوند.
فاصله پیشنهادی برای رشد در خانه 3 تا 3.5 متر بین بوته‌ها و 4 تا 4.8 متر بین ردیف‌ها است. کاشت‌های تجاری باید به ترتیب 3.5 تا 4.20 متر در ردیف با 5.5 تا 6 متر بین ردیف‌ها باشد.
این فاصله‌ها اجازه می‌دهد تا فضای مناسبی برای برداشت و همچنین رفت و‌آمد کامیون‌ها و غیره در داخل و خارج ردیف باغ‌ها برای جابجایی میوه‌های برداشت شده وجود داشته باشد.
پرورش‌دهندگان خانگی اغلب انار را در آمریکا کوتاه و بوته‌دار نگه می‌دارند و باغ‌های تجاری معمولاً انار را به صورت درختان تربیت می‌کنند.
بهترین راه برای جلوگیری از ترک خوردن، آبیاری منظم است. انار در صورت در دسترس بودن آب، آن را به سرعت جذب می‌کند.
جذب سریع اغلب پوست را شکافته و دانه‌های نرم (آلیل‌ها) را در معرض دید قرار می‌دهد و این باعث می‌شود آن‌ها در برابر اسپورهای قارچی و حشراتی که به دنبال تغذیه از آب میوه و تخم‌گذاری در داخل میوه هستند آسیب‌پذیر باشند.
باران‌های اواخر تابستان و اوایل پاییز باعث ایجاد ترک می‌شود و با نزدیک‌تر شدن بارندگی به برداشت، ممکن است شدیدتر شود.
عادت هرس و میوه‌دهی
برای پرورش بوته، نوک شاخه‌ها را در 2 تا 3 سال اول هرس کنید تا شاخه‌های جدید بیشتری تشکیل شوند. میوه‌ها معمولاً در نوک شاخه‌ها در آفتاب کامل قرار می‌گیرند. بعد از 5 سال یا بیشتر، چوب عادت میوه‌دهی خود را از دست می‌دهد.
در آن مرحله، قدیمی‌ترین شاخه‌ها را تا سطح زمین بردارید، با آمدن شاخه‌های بیشتر، شاخه‌های پایین‌تر را بردارید تا ساقه اصلی ایجاد شود.
هرس سالانه سبک برای تجدید چوب میوه توصیه می‌شود، هرس شدید باعث کاهش محصول می‌شود.
میوه‌ها کاسه گل برجسته‌ای دارند که حتی پس از برداشت نیز باقی می‌ماند. پوست چرمی با رسیدن از سبز به صورتی و در برخی از گونه‌ها قرمز تیره می‌شود.
برداشت را قبل از رسیدن (حتی کمی زود) انجام دهید تا شکافته نشود. باران به شکافتن کمک می‌کند، به ویژه زمانی که نزدیک به رسیدن باشد.
اگر میوه‌ها بین 0 تا 5 درجه سانتیگراد نگهداری شوند، بالاترین کیفیت حاصل می‌شود. اگر بتوان رطوبت را در حدود 80 درصد نگه داشت، چروکیدگی و فساد آن کاهش می‌یابد.
فواید انار
انار از نظر آنتی‌اکسیدان، یکی از میوه‌هایی هستند که بالاترین امتیاز را دارند، این‌ها مواد شیمیایی هستند که به طور طبیعی در تعدادی از میوه‌ها و سبزیجات وجود دارند که تصور می‌شود از بروز سرطان، پیشگیری می‌کند.
تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که عصاره انار ممکن است به طور انتخابی از رشد سلول‌های سرطانی در پروستات، روده بزرگ، سینه‌ها و ریه‌ها جلوگیری کند.
بدون شک، تحقیقات به بررسی کاهش احتمالی سلول‌های سرطانی به دلیل آنتی‌اکسیدان های موجود در انار و همچنین سایر میوه‌های با پوست تیره از جمله انگور، زغال اخته، شاه توت و تمشک ادامه خواهد داد.
ارقام انار
بالگال
میوهای بزرگ و گرد به قطر 7.5 سانتی‌متر که دارای پوست صورتی کم رنگ و گوشتی بسیار شیرین است.
فلشمن
میوهای بزرگ، گرد، به قطر حدود 7.5 سانتی‌متر به رنگ صورتی از بیرون و داخل به طعم بسیار شیرین، دانه‌ها نسبتا نرم بوده و با کیفیت بسیار خوب هستند.
فرانسیس
میوهای بزرگ، شیرین و مقاوم در برابر شکاف است.
گرین گلوب
میو ای درشت، شیرین، معطر، با پوست سبز و کیفیت عالی است.
کینگ
میوهای متوسط تا بزرگ، تا حدودی کوچکتر از بالگال و فلشمن با پوست صورتی تیره تا قرمز با طعم بسیار شیرین است.
فنیسیا
میوهای بزرگ به قطر 10 سانتی‌متر با پوست سبز قرمز خالدار. طعم شیرین و دانه‌های نسبتاً سخت است.
یوتا سویت
این رقم با نام دیکسی سویت نیز شناخته می‌شود، میوهای بسیار شیرین و با کیفیت و با پوست و پالپ صورتی است.
