پنبه مله نوعی از پنبه است که در خراسان جنوبی و شهر خوسف کشت و فرآوری می‌شود این نوع پنبه گرمابخشی و جذب رطوبت بیشتری را نسبت به پنبه سفید داراست.
پنبه
ﭘﻨﺒﻪ واژه‌ای ﻓﺎرﺳﯽ و ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از پَمپَک ﭘﻬﻠﻮی اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻋﺮﺑﯽ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻗُﻄُﻦ و در ﮔﻮﯾﺶﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﯾﺮان ﺑﺎ ﻧﺎم پُمبَه (ﻓﺎرﺳﯽ دری) ﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﻮد.
ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ ﺳﻨﺪ ﻣﮑﺘﻮب ﮐﻪ درﺑﺎره ﭘﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه، ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺮودت اﺳﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻟﯿﻒ ﺑﺎ ﻧﺎم «درﺧﺖ ﭘﺸﻢ» ﻧﺎﻣﺒﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ.
اﮔﺮﭼﻪ ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪ ﭘﻨﺒﻪ در اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ آن را ﺑﻪ دوران ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﻧﺴﺒﺖ داده‌اﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻗﺎﻟﯽﻫﺎ و ﻣﻨﺴﻮﺟﺎت ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه از دوره ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺎن در آن دوره ﭘﻨﺒﻪ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.
در ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺟﺎﯾﮕﺎه ﭘﻨﺒﻪ در اﯾﺮان ﻗﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﯿﻊ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از اﻗﻼم ﻣﻬﻢ در دادوﺳﺘﺪ و ﺗﺠﺎرت ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻫﻨﺪ، ﺧﻮارزم و ﻏﺰﻧﻪ ﻣﺤﺴﻮب ﺷﺪ و ﻣﺸﺎﻏﻠﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﻨﺒﻪ ﻓﺮوﺷﯽ و ﺣﻼﺟﯽ ﭘﺪﯾﺪار ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﮐﺎرﺷﺎن ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﻧﯿﺰ وﺿﻊ ﻣﯽﮔﺮدﯾﺪ.
همچنین به نظر می‌رسد ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﺼﺮف ﭘﻮﺷﺎک از ریشه‌ی اﯾﻦ ﮔﯿﺎه ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دارو و از روﻏﻦ ﭘﻨﺒﻪ داﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺮمﮐﻨﻨﺪه، ﺻﺎﺑﻮن، ﺳﻮﺧﺖ ﭼﺮاغﻫﺎ و ﺧﻮراک دام در اﯾﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﺪه اﺳﺖ.
ﭘﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻗﻼم ﭘﯿﺸﺮو ﺻﺎدراﺗﯽ در ﻋﺼﺮ ﻗﺎﺟﺎر ﭘﺲ از میوه‌ی ﺧﺸﮏ در رﺗﺒﻪ دوم ﻗﺮار داﺷﺖ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺦ و ﻣﻨﺴﻮﺟﺎت پنبه‌ای از ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ واردات اﯾﻦ دوره ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
ﮐﺸﺖ ﭘﻨﺒﻪ در زﻣﺎن رﺿﺎﺷﺎه ﻧﯿﺰ در ﻧﻮاﺣﯽ ﺷﺮﻗﯽ ﻣﺎزﻧﺪران، ﮔﺮﮔﺎن و ﮔﻨﺒﺪ آن ﭼﻨﺎن ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی اﺻﻠﯽ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺷﺪن ﮐﺸﻮر ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﭘﻨﺒﻪ ﭘﺎکﮐﻨﯽ و ﭘﻨﺒﻪ رﯾﺴﯽ در ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺗﻬﺮان، ﺑﻬﺸﻬﺮ و اﺻﻔﻬﺎن ﮔﺮدﯾﺪ.
اﻣﺮوزه ﺗﻮﻟﯿﺪ ﭘﻨﺒﻪ در ﻣﯿﺎن ﺧﺎﻧﻮارﻫﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ و ﻋﺸﺎﯾﺮی ﺑﺮای ﺗﻮﻟﯿﺪ اﻧﻮاع زﯾﺮاﻧﺪازﻫﺎ، رواﻧﺪازﻫﺎ، ﮐﺎﻻﻫﺎی ﺧﺎﻧﮕﯽ و ﺑﺎﻓﺖ ﻗﺎﻟﯽ از اﻫﻤﯿﺖ وﯾﮋهای ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺑﺎﻻ، ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﮐﻢ و رﻧﮓ روﺷﻦ از ﭘﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺦ ﺗﺎر در ﻫﻨﺮ ﻗﺎلیﺑﺎﻓﯽ و ﮔﻬﮕﺎﻫﯽ ﺑﺮای ﻧﺦ ﭘﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
در ﻓﺮﻫﻨﮓ اﯾﺮاﻧﯽ ﻧﯿﺰ از دﯾﺮﺑﺎز ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﮔﯿﺎه ﭘﻨﺒﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ رﺳﺘﻨﯽ ﭘﺎک و ارزﺷﻤﻨﺪ ارج ﻧﻬﺎده ﻣﯽﺷﻮد ﭼﺮاﮐﻪ از زﻣﯿﻦِ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻧﺪامﻫﺎﯾﺶ ﻧﻈﯿﺮ رﯾﺸﻪ، داﻧﻪ، ﺗﺨﻢ و اﻟﯿﺎف ﮐﺎرﺑﺮد دارﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ، اﯾﺮاﻧﯿﺎن از ﻣﻨﺴﻮﺟﺎت پنبه‌ای ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎی ﭘﯿﺸﮑﺸﯽ در اﻋﯿﺎد ﻣﺬﻫﺒﯽ، ﻫﺪﯾﻪ دادن و ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﻣﺘﻮﻓﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
پنبه مله
ﺑﺮ اﺳﺎس ﺟﺎﯾﮕﺎه واﻻی ﮔﯿﺎه ﭘﻨﺒﻪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن رﻓﺖ، اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪای ﺧﺎص از ﮔﯿﺎه ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﻧﺎم پنبه مله ﮐﻪ در ﻧﻮاﺣﯽ ﺷﺮﻗﯽ اﯾﺮان، ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺧﻮﺳﻒ واﻗﻊ در اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﺘﯽ ﺑﯿﺶ از 300 ﺳﺎل در ﺣﺎل اﺣﯿﺎء و ﺑﺎزﮐﺸﺖ اﺳﺖ، ﺗﻤﺮﮐﺰﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﮐﻪ در زﺑﺎن ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ آن سُرخچه ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ، ﻧﻮﻋﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻗﻬﻮهای رﻧﮓ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺤﻠﯽ از ارزش و ﺗﻘﺪس ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ.
ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺖ آن را ﺧﻮش ﯾﻤﻦ داﻧﺴﺘﻪ و از آن ﺑﺮای ﺑﺎﻓﺖ ﭘﺮده ﻣﺴﺎﺟﺪ، ﺳﺠﺎده،
ﺟﺎﻧﻤﺎز، ﭼﺎدر، زﯾﺮاﻧﺪازﻫﺎی اﻣﺎﮐﻦ ﻣﺘﺒﺮّﮐﻪ و ﺳﻔﺮه اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ازآﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺖ ﭘﻨﺒﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺼﺮف آب زﯾﺎدی دارد، ﺑﺎ ﮐﻢ ﺷﺪن آب ﻣﻨﻄﻘﻪای، ﮐﻢ روﻧﻖ ﺷﺪن ﺣﺮﻓﻪ ﮐﺸﺎورزی و ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ ﮐﺸﺖ ﻣﺤﺼﻮﻻت اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮏ و ﮐﻢمصرف چون زرﺷﮏ، ﻋﻨﺎب و زﻋﻔﺮان در اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﺟﻨﻮﺑﯽ، ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎدن وﺿﻌﯿﺖ ﭘﺎﯾﺪاری ﮐﺸﺖ اﯾﻦ ﻧﻮع ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮد، ﺷﺪﯾﺪاً اﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﻮد.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ، ﻣﻌﺮﻓﯽ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺎص از ﮔﯿﺎه ﭘﻨﺒﻪ، ارزﯾﺎﺑﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺳﺎﺧﺘﺎری، ﻧﺤﻮه ﮐﺸﺖ، رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ، ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﺳﻨّﺘﯽ و ﻋﻠّﺖ ارزﺷﻤﻨﺪی آن در ﻧﺰد ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺤﻠّﯽ اﻣﺮی ﺿﺮوری است.
ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس، ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺳﺆاﻻﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ در ﭘﯽ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮای آن‌هاست، ﻋﺒﺎرت‌اﻧﺪ از:
- آﯾﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ از ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﯾﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ؟
- ﻧﺤﻮه ﮐﺸﺖ، رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ و ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﺳﻨّﺘﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟
- ﻋﻠّﺖ تقدس و ارزش واﻻی اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ از ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮد در ﻣﯿﺎن ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺤﻠّﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﻧﺤﻮه ﮐﺸﺖ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ
ﭘﻨﺒﻪ در اﮐﺜﺮ زﻣﯿﻦﻫﺎی اﺳﺘﺎن ﺧﺮاﺳﺎن ﺟﻨﻮﺑﯽ ﮐﻪ دارای ﺧﺎک رﺳﯽ و ﺷﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ وﯾﮋه در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺳﺮاﯾﺎن، ﺑﺸﺮوﯾﻪ و ﺧﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﺮای ﭘﺮورش ﭘﻨﺒﻪ در اﯾﻦ اﻗﻠﯿﻢ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آﻣﺎدهﺳﺎزی زﻣﯿﻦ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ از ﮐﺎﺷﺖ اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر در ﻓﺼﻮل ﭘﺎﯾﯿﺰ و زﻣﺴﺘﺎن، ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه، زﻣﯿﻦﻫﺎی ﮐﺎﺷﺖ را ﺷﺨﻢ ﻋﻤﯿﻖ ﯾﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺧﯽ آﻓﺎت ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺧﺎک آﻣﺪه و در اﺛﺮ ﺳﺮﻣﺎ، ﯾﺨﺒﻨﺪان، رﻃﻮﺑﺖ و ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن از ﺑﯿﻦ ﺑﺮوﻧﺪ.
ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽﻫﺎی زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﺘﻌﺪد، زﻣﯿﻦﻫﺎ ﻧﺮم ﺷﺪه و ﺷﺨﻢ زدن ﻣﺰرﻋﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎی ﮐﺸﺎورزی ﺗﺴﻬﯿﻞ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪ، ﻓﺮآﯾﻨﺪی ﺑﻪ ﻧﺎم آب ﺗﺨﺖ زﻣﺴﺘﺎﻧﻪ در ﭼﻠﻪ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺮ روی ﻣﺰارع ﮐﺎﺷﺖ ﭘﻨﺒﻪ ﭘﯿﺎده ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻪ زﻣﯿﻦﻫﺎی زراﻋﯽ آﺑﯿﺎری ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﺎ ﯾﺦ زدن در ﺳﺮﻣﺎی زﻣﺴﺘﺎن، ﺷﻔﯿﺮهﻫﺎی زﻣﺴﺘﺎن ﮔﺬران از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ذﺧﯿﺮه رﻃﻮﺑﺖ ﮐﺎﻓﯽ از ﺗﻨﺶ ﺧﺸﮑﯽ در اواﯾﻞ ﻓﺼﻞ ﮐﺎﺷﺖ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد.
ﻻزم ﺑﻪ ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺼﻞ ﮐﺎﺷﺖ ﺑﺮای ﻫﺮ دو ﻧﻮع ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﻠّﻪ از ﻧﯿﻤﻪ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺗﺎ اواﯾﻞ ﻓﺮوردﯾﻦ است.
ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺳﺒﺰ ﺷﺪن ﺑﺬر ﭘﻨﺒﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺮﻣﯽ از ﺧﺎک اﺳﺖ. از ﻫﻤﯿﻦ روی، در ﻣﺎهﻫﺎی اﺳﻔﻨﺪ و ﻓﺮوردﯾﻦ ﭘﯿﺶ از ﮐﺎﺷﺖ، ﻋﻤﻘﯽ از ﺧﺎک زراﻋﯽ را ﮐﻪ ﺑﺬر در آن ﺟﺎی ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ دﯾﺴﮏ ﺗﺮاﮐﺘﻮر ﻧﺮم ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﭘﺲ از ﻓﺮآﯾﻨﺪ دﯾﺴﮏزﻧﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺎﻟﻪﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﯾﺎ ﻏﻠﺘﮏ، زﻣﯿﻦ را ﻫﻤﻮار و ﺑﺴﺘﺮ ﺑﺬر را ﻓﺸﺮده و آﻣﺎده ﮐﺎﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ازآﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺬر ﭘﻨﺒﻪ، دارای ﮐُﺮکﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﺟﻮدﺷﺎن اﺷﮑﺎﻻﺗﯽ را اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﮐﺸﺎورزان ﭘﯿﺶ از ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺑﺬرﭘﺎﺷﯽ، آن‌ها را ﺑﻪ روش ﺳﻨّﺘﯽ، ﮐُﺮکﮔﯿﺮی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺟﻬﺖ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﺬرﻫﺎ، آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از آب و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﯾﺎ ﺧﺎک ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻨﯽ ﺻﺎف، ﻣﺎﻟﺶ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﮐُﺮکﻫﺎ روی داﻧﻪ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺷﺪه و از ﺑﺮوز اﺷﮑﺎﻻت ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد.
ﮐﺎﺷﺖ ﺑﺬرﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﺳﻨّﺘﯽ دﺳﺖﭘﺎﺷﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد. در اﯾﻦ روش، ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﻓﻮاﺻﻞ ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻌﯿﻨﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و ﮐﺸﺎورزان ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم وﺟﯿﻦ و ﺗﻨﮏ ﮐﺮدن، ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ را در واﺣﺪ ﺳﻄﺢ ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ اﺳﺖ ﻣﻘﺪار ﺑﺬر پنبه‌ای ﮐﻪ در ﻫﺮ ﻫﮑﺘﺎر ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺑﻪ ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻧﻈﯿﺮ روش ﮐﺎﺷﺖ (ﺳﻨّﺘﯽ ﯾﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ)، ﺟﻨﺲ زﻣﯿﻦ و ﻧﻮع ﺑﺬر واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ.
ﭘﺲ از ﮐﺎﺷﺖ ﺑﺬرﻫﺎ، زﻣﯿﻦ را ﺗﺤﺖ آﺑﯿﺎری ﻏﺮق آﺑﯽ ﻗﺮار داده و اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﻨﺪ زﻣﯿﻦ ﮐﺎﺷﺘﻪ و آﺑﯿﺎری ﺷﺪه ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪ روز ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺧﺸﮏ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻢدار درآﯾﺪ.
زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ رﺳﯿﺪ آن را ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺨﺘﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺎو ﯾﺎ اﻻغ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ، ﺻﺎف و ﻫﻤﻮار ﻧﻤﻮده و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ 60 ﺗﺎ 70 روز، ﺟﻮانه ﺑﺬرﻫﺎ ﺳﺮ از ﺧﺎک ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد.
در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ، زﻣﯿﻦ را ﻣﺠﺪداً آﺑﯿﺎری ﻧﻤﻮده و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺑﺎرور ﺷﺪن پنبه‌ها، ﻫﺮ دو ﻫﻔﺘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر زﻣﯿﻦ را آﺑﯿﺎری می‌کنند.
ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً، ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ دوره رﺷﺪ ﮔﯿﺎه ﮐﻪ ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻃﻮل ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ، در اواﺧﺮ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﺗﺎ اواﯾﻞ آﺑﺎن، ﺛﻤﺮه ﺑﻮﺗﻪ ﺑﺮ روی ﮔﯿﺎه ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه و پنبه‌ها را ﺑﺎ ﮐﺎﻟﮏ ﯾﺎ ﻏﻮزه از ﮔﯿﺎه ﺟﺪا کرده و ﺑﺮای ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻓﺮآوری ﺑﻌﺪی ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻮردﻧﻈﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ می‌کنند.
ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﯿﺶ از رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ
ﭘﯿﺶ از رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ، اﺑﺘﺪا ﭘﻨﺒﻪ مله را از ﻏﻮزه ﺧﺸﮏ ﺷﺪه‌اش ﺑﻪ ﺷﯿﻮه دﺳﺘﯽ ﺟﺪا می‌کنند. ﺳﭙﺲ، ﺟﻬﺖ ﺟﺪاﺳﺎزی ﭘﻨﺒﻪ داﻧﻪ از اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ، از ﯾﮏ دﺳﺘﮕﺎه ﺳﻨّﺘﯽ ﺣﻼﺟﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر، ﭘﻨﺒﻪ را از ﻣﯿﺎن دو ﻏﻠﺘﮏ ﭼﻮﺑﯽ ﮔﻬﮕﺎﻫﯽ ﯾﮑﯽ ﭼﻮﺑﯽ و دﯾﮕﺮی آﻫﻨﯽ ﻋﺒﻮر ﻣﯽدﻫﻨﺪ. دو ﻏﻠﺘﮏ در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن دﺳﺘﻪای ﺣﺮﮐﺖ می‌کنند و ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﻏﻠﺘﮏ ﻫﺎ وﺟﻮد دارد، ﺗﻨﻬﺎ اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻋﺒﻮر از ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن اﺳﺖ و ازاﯾﻦ رو، ﭘﻨﺒﻪ داﻧﻪﻫﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺣﻼﺟﯽ ﯾﺎ ﺟﺪاﺳﺎزی اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ از داﻧﻪﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد. ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً پنبه‌ها را ﺑر روی ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻟﺸﺘﮑﯽ ﻗﺮار داده و ﺑﺎ دو ﺟﻔﺖ ﭼﻮب ﯾﺎ ﭼﻮﺑﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺮ روی آن ﻣﯽﮐﻮﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﺮهﻫﺎ، ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻏﻮزه، ﺧﺎر و ﺧﺎﺷﺎک اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ در اﺻﻄﻼح ﻣﺤﻠﯽ، رِﻣﻮﺷﺪن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮل آن، پنبه‌ای ﻧﺮم، ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ و ﻋﺎری از ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﯽﻫﺎﺳﺖ و آﻣﺎده ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪی ﯾﻌﻨﯽ رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ می‌شود.
ﻫﺮﭼﻘﺪر ﻋﻤﻠﯿﺎت رﻣﻮﺷﺪن ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﻬﺘﺮی اﻧﺠﺎم ﺷﻮد، ﻇﺮاﻓﺖ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺦ ﺗﻮﻟﯿﺪی ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.
رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﺳﻨّﺘﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ
در ﻋﻤﻠﯿﺎت رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﺳﻨّﺘﯽ از ﯾﮏ ﭼﺮخ ﻧﺦرﯾﺴﯽ ﺳﺎده و دوک ﭼﻮﺑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد. روش ﮐﺎر ﺑﺪﯾﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺪاری از اﻟﯿﺎف ﻣﻠّﻪ رِﻣﻮ ﺷﺪه را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ ﻣﻮازی می‌کنند و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﮐﻒ دو دﺳﺖ، آن‌ها را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮده ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻓﺘﯿﻠﻪ ای درآﻣﺪه ﮐﻪ ﺑﺮای رﯾﺴﯿﺪن آﻣﺎده اﺳﺖ. ﺳﭙﺲ، ﺳﺮ ﻓﺘﯿﻠﻪ را ﺑﻪ دوک ﯾﺎ ﻧﺦ ﻗﺒﻠﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه و ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺶ دﺳﺘﮥ ﭼﺮخ ﻧﺦ رﯾﺴﯽ، دوک ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎی ﭼﺮخ و ﺑﺮ روی ﭘﺎﯾﻪای ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ درآﻣﺪه و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻓﺘﯿﻠﻪ اﻟﯿﺎف ﺑﻪ ﻧﺦ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺮ روی دوک ﭼﻮﺑﯽ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﮔﺮدد.
ﭘﺲ ازآن، ﺟﻬﺖ اﺗﺼﺎل ﻧﺦﻫﺎی ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻪ دور دوکﻫﺎ و ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻼﻓﯽ از آﻧﻬﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﺎﺷﻮره ﮐﺮدن ﯾﺎ ﻣﺎﺳﻮره ﮐﺮدن آﻏﺎز ﻣﯽﮔﺮدد.
ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر از دﺳﺘﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟَﮏ ﻟَﮑﻮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد، ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﻣﺎﺷﻮره ﮐﺮدن ﺑﺪﯾﻦ ﺻﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻼف آﻣﺎده ﺷﺪه را ﺑﺮ روی واﮐُﻨﻮک ﻗﺮار داده و ﺳﺮ ﻧﺦ را ﺑﻪ دور ﻣﺎﺷﻮره‌ای ﮐﻪ ﺑﺮ روی دوک و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻣﺤﻞ ﻣﻨﺎﺳﺒﺶ ﺑﺮ روی ﭼﺮخ ﻧﺦرﯾﺴﯽ ﻗﺮار داده ﺷﺪه، ﻣﯽﭘﯿﭽﻨﺪ.
ﺳﭙﺲ، ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن دﺳﺘﮥ ﭼﺮخ ﻧﺦرﯾﺴﯽ، دوک ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآﻣﺪه و ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ آن واﮐُﻨﻮک ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﺮﻋﺖ ﭼﺮﺧﺶ ﭼﺮخ ﻧﺦرﯾﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﺮدش درﻣﯽآﯾﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﮐﻼف ﻧﺦ ﺑﺎزﺷﺪه و ﺑﻪ دور ﻣﺎﺷﻮره ﭘﯿﭽﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد، ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ اﺳﺖ پر ﺷﺪن ﻣﺎﺷﻮرهﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ داﺧﻞ ﻣﺎﮐ4 ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺮای ﻋﻤﻠﯿﺎت ﭘﻮدﮔﺬاری اﯾﺠﺎد ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﮑﻨﺪ.
ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﯿﺶ از ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ
ﭘﯿﺶ از ﺷﺮوع ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ، ﻧﺦﻫﺎی ﺗﺎر ﺑﺮ اﺳﺎس ﻃﻮل و ﺗﻌﺪاد ﺳﺮ ﻧﺦ ﻣﻮردﻧﯿﺎز ﺗﻮﺳﻂ ﭼﺮخ ﭼﻠﻪﭘﯿﭽﯽ، ﭼﻠﻪﮐﺸﯽ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮوﻧﻪ ﯾﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪ درﻣﯽآﯾﻨﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺑﺘﺪا ﺣﺪود 8 ﺗﺎ 12 ﻣﺎﺷﻮره ﺑﺰرگ ﻧﺦ و ﯾﺎ 12 ﺗﺎ 30 ﻋﺪد دوک ﻧﺦ را داﺧﻞ ﺳﺒﺪﻫﺎی ﻣﺠﺰاﯾﯽ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﻨﺪ. ﺳﭙﺲ، ﺳﺮﻧﺦﻫﺎ را ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﮔﺮه زده و ﺑﺮ روی دو ﭼﻮب ﯾﺎ دو ﻣﯿﺦ ﻋﻤﻮدی ﮐﻪ ﺑﺮ روی ﺑﺎل ﭼﺮخ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪه، ﻗﺮار داده و ﺑﻪ ﺻﻮرت دو دﺳﺘﻪ ﺑﺮاﺑﺮ، ﻧﺦﻫﺎ را ﺑﺮﺧﻼف ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺮای اﯾﺠﺎد دم ﺑﻪ ﻓﺮم ﺿﺮﺑﺪری از روی ﺷﯿﺎر ﺑﺎلﻫﺎی ﭼﺮخ، ﻋﺒﻮر ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
ﭘﺲ از اﯾﺠﺎد دو ﺿﺮﺑﺪر ﻣﺎﺑﻘﯽ ﭼﻠﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺎده ﭘﯿﭽﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد، در اﻧﺘﻬﺎی ﮐﺎر، ﻣﺠﺪداً ﻧﺦﻫﺎ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪه و ﺑﺮ روی دو ﺷﯿﺎر ﻣﺎﻗﺒﻞآﺧﺮ ﺑﺎل ﭼﺮخ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ، ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً، ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺦﻫﺎ را از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺦ ﯾﺎ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎی ﺑﺎل ﭼﺮخ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﺒﻮر ﻣﯽدﻫﻨﺪ و ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﭼﻠﻪﭘﯿﭽﯽ ﺳﺎده اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
ﺳﭙﺲ، ﻧﺦﻫﺎی ﺗﺎر را از ﯾﮏ ﻃﺮف دم در دﺳﺘﻪﻫﺎی 40 ﺗﺎﯾﯽ ﺷﻤﺮده ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻌﺪاد ﻣﻮردﻧﯿﺎز ﯾﮏ ﭼﻠﻪ ﺑﺮﺳﺪ.
در اﻧﺘﻬﺎی ﭼﻠﻪﮐﺸﯽ، ﺟﻬﺖ ﺟﺪاﺳﺎزی دمﻫﺎ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ از دم ﺑﺎ ﻧﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪن ﭼﻮب ﯾﺎ ﻣﯿﺦ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﯿﭽﺎﻧﺪن ﭼﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ دور دﺳﺖ ﻧﻤﻮده ﺗﺎ ﮔﺮوﻧﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﻮد. ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻮل ﭼﻠﻪﻫﺎی ﮔﺮوﻧﻪ ﺷﺪه ﻣﺎﺑﯿﻦ 100 ﺗﺎ 150 ﻣﺘﺮ ﻣﺘﻐﯿﺮ اﺳﺖ.
اﯾﻦ دﺳﺘﮕﺎه از اﺟﺰای ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻧﻈﯿﺮ: ﮐُﻞ ﮐﺎر، ﮐُﻨﺪهﮐﺎر، ﮐُﺘﱢﻪ، ﻣﯿﺦ دﺳﺘﻪﮐﺎر، ﺳﺮﺣﺠﻠﻪ، کلاک، رﯾﺴﻤﺎن، ﭘﻮﺷﺎل، ﮔَﺰﺑﻨﺪ، ﻧﻮرد، ﮔُﻠﻪ ﯾﺎ ورد، دﺳﺘﻪ ﺷﺎﻧﻪ و ﻏﯿﺮه ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺑﺮای ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ، اﺑﺘﺪا ﻋﻤﻠﯿﺎت دارﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﺗﺼﺎل ﺳﺮﻧﺦﻫﺎی ﭼﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﻮرد و ﺳﭙﺲ، ﮔُﻠﻪ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻋﺒﻮر ﻧﺦﻫﺎی ﺗﺎر ﻣﺸﺨﺺ از ﮔُﻠﻪﻫﺎ ﯾﺎ وردﻫﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺎﻓﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد.
ﭘﺲ ازآن، ﻧﺦﻫﺎی ﭼﻠﻪ را از ﺷﺎﻧﻪ ﺗﯿﻎﮐﺸﯽ ﻋﺒﻮر ﻣﯽدﻫﻨﺪ، دﻫﻨﻪ ﮐﺎر ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﻋﺒﻮر ﻧﺦ ﭘﻮد از ﻣﯿﺎن ﺗﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ وردها اﯾﺠﺎد ﻣﯽﺷﻮد، وردﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺪالﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎی ﺑﺎﻓﻨﺪه ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درﻣﯽآﯾﻨﺪ.
در اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ، دﺳﺖﻫﺎ آزادﻧﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺎﮐﻮی ﺣﺎوی ﻣﺎﺳﻮره و ﻧﺦ ﭘﻮد را از دﻫﺎﻧﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻋﺒﻮر دﻫﻨﺪ. ﭘﺲ از ﻋﺒﻮر ﻧﺦ ﭘﻮد از دﻫﻨﻪ ﮐﺎر، ﻋﻤﻠﯿﺎت ﮐﻮﺑﯿﺪن دﺳﺘﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ دَم ﮐﺎر ﯾﺎ دﻓﺘﯿﻦ زدن اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد.
ﮔﻔﺘﻨﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﻫﺮ ﻧﻘﺶ ﺷﯿﻮه ﭘﺪال زدن و ﻋﺒﻮر ﻧﺦﻫﺎی ﺗﺎر از ﻻﺑﻪﻻی ﻧﺦﻫﺎی ﮔُﻠﻪ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎی ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﺳﻨّﺘﯽ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺮای ﭘﻨﺒﻪ مله ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻃﺮح ﺑﺎﻓﺖ ﻣﯽتواﻧﻨﺪ از ﻧﻮع دو ﭘﺪاﻟﯽ ﺑﺮای ﺳﺎدهﺑﺎﻓﯽ و ﭼﻬﺎر ﭘﺪاﻟﯽ ﺑﺮای ﺑﺎﻓﺖ ﺟﻨﺎﻏﯽ ﯾﺎ ﺧﺸﺘﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﺑﺎورﻫﺎی ﺑﻮﻣﯽ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﻘﺪس ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ
ازآﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ از ﯾﮏ ﮔﺴﺘﺮه ﻃﯿﻒ رﻧﮕﯽ ﻗﻬﻮهای ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ، در ﻧﮕﺎه اول، ﺗﺪاﻋﯽﮐﻨﻨﺪه رﻧﮓ ﺧﺎک در ذﻫﻦ ﺑﯿﻨﻨﺪه است.
ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد اﻧﺴﺎن از آن ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺮدد.. ازاﯾﻦ رو، ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺤﻠّﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺒﻪ مله ﯾﺎدآور ﻣﻌﺎد و ﺑﺎزﮔﺸﺖ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ.
از ﺳﻮﯾﯽ دﯾﮕﺮ، رﻧﮓ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ زرﯾﻦ و زﯾﺒﺎی ﮔﯿﺎه ارزﺷﻤﻨﺪ ﮔﻨﺪم ﺷﺒﺎﻫﺖ دارد. ﮔﻨﺪم، ﮔﯿﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻧﺰد اﯾﺮاﻧﯿﺎن از ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه ای ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮده اﺳﺖ؛ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ، اﮔﺮ ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ آن را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﯽﺑﻮﺳﻨﺪ و ﺑﺮ دﯾﺪه ﻧﻬﺎده و ﺳﭙﺲ در ﮔﻮﺷﻪای ﺑﻪ دوراز رﻫﮕﺬران ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ زﯾﺮ ﭘﺎ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮد.
ارزﯾﺎﺑﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ
ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ اﺷﺎره ﺷﺪ، ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺤﻠّﯽ ﺑﺮ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺸﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻫﻤﭽﻮن اﻟﯿﺎف ﭘﺮوﺗﺌﯿﻨﯽ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﻮی ﺷﺘﺮ و ﭘﺸﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ دارﻧﺪ.
ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻟﯿﺎف ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ رﯾﺴﯿﺪه ﺷﺪن ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎی ﻣﺪرن را ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﺳﻨّﺘﯽ رﯾﺴﯿﺪه و ﺑﺎﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس، ارزﯾﺎﺑﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪی ﮐﻪ در ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮد، اﻣﺮی ﺿﺮوری ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮان ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻋﻠﻤﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪ ﻓﺮد ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪه در ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ اراﺋﻪ داد. در ﮔﺎم ﻧﺨﺴﺖ ارزﯾﺎﺑﯽ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ اﯾﻦ اﻟﯿﺎف ﺑﺎﯾﺪ اذﻋﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﭘﻨﺒﻪ مله ﻣﺸﺎﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ، اﻣﺎ رﻧﮓ آن ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﮐﺮم روﺷﻦ ﺗﺎ ﻗﻬﻮهای- آﺟﺮی است.
اﻟﯿﺎف مله ﻣﺸﺎﺑﻪ اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ، ﻧﺮم و ﻟﻄﯿﻒ اﺳﺖ؛ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد، در اﺛﺮ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﺮﺧﻼف ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ، اﺣﺴﺎس ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ اﻧﺪک و ﺧﻮﺷﺎیند به ﺑﺪن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽشود.
تصاویر ﻣﯿﮑﺮوﺳﮑﻮپی ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻃﻮﻟﯽ و ﻋﺮﺿﯽ اﯾﻦ ﻟﯿﻒ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﯾﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ بوده و ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ، ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻃﻮﻟﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ، ﺗﺎب ﺧﻮرده و روﺑﺎﻧﯽ و ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻋﺮﺿﯽ آن ﻧﯿﺰ ﻟﻮﺑﯿﺎﯾﯽ ﺷﮑﻞ است.
ﻃﻮل ﻣﺆثر ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ؛ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، ﻃﻮل ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻫﺮ دو ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯾﮑﺴﺎن بوده و از ﺳﻮﯾﯽ دﯾﮕﺮ، ﻣﯿﺰان ﯾﮑﻨﻮاﺧﺘﯽ ﯾﺎ ﭘﺨﺶ ﻃﻮﻟﯽ اﻟﯿﺎف در ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ است و در ﻣﻘﺎﺑﻞ، درﺻﺪ اﻟﯿﺎف ﮐﻮﺗﺎه در ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ.
ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﻣﯽﺗﻮان اذﻋﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻋﺪم اﻣﮑﺎن رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎی رﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﻣﺪرن ﺑﻪ ﻧﺎﯾﮑﻨﻮاﺧﺘﯽ ﻃﻮﻟﯽ و درﺻﺪ اﻟﯿﺎف ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ در اﯾﻦ ﻧﻮع ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد و ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻇﺮاﻓﺖ و اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺗﺄﺛﯿﺮ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارﻧﺪ چون ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎی ﻇﺮاﻓﺖ و اﺳﺘﺤﮑﺎم اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ هستند.
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﻣﻘﺪار رﻃﻮﺑﺖ ﺑﺎزﯾﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﺮای اﻟﯿﺎف ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ درﺻﺪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯽﻧﻈﻢ ﯾﺎ آﻣﻮرف ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﻨﻈﻢ ﯾﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ در ﺳﺎﺧﺘﺎر اﻟﯿﺎف ﻣﺮﺑﻮط داﻧﺴﺖ.
ﻫﺮ ﭼﻪ درﺻﺪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﯽﻧﻈﻢ در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﯾﮏ ﻟﯿﻒ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، اﻣﮑﺎن ﺟﺬب رﻃﻮﺑﺖ ﻣﺎﺑﯿﻦ زﻧﺠﯿﺮﻫﺎی ﻣﻮﻟﮑﻮﻟﯽ در آن ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.
ﺟﻬﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و ﮔﺮوهﻫﺎی ﻋﺎﻣﻠﯽ ﻣﻮﺟﻮد در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﻟﯿﺎف از آﻧﺎﻟﯿﺰ ﻣﺘﺪاول ﻃﯿﻒ ﺳﻨﺠﯽ ﻣﺎدون ﻗﺮﻣﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد.
پنبه ﯾﮏ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻨﯽ ﺳﻠﻮﻟﺰی ﺣﺪود 99 درﺻﺪ اﺳﺖ. ﺳﻠﻮﻟﺰ ﻧﯿﺰ ﭘﻠﯿﻤﺮی ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮﻫﺎی ﻃﻮﯾﻞ ﻣﻮﻟﮑﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺣﻠﻘﻪﻫﺎی ﮔﻠﻮﮐﺰی از ﻃﺮﯾﻖ اﺗﺼﺎﻻت اﺗﺮی (-O-) ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ آﯾﺪ. ﻫﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﻠﻮﮐﺰی ﺣﺎوی ﺳﻪ ﮔﺮوه آﺑﺪوﺳﺖ ﻫﯿﺪروﮐﺴﯿﻞ (OH-) اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﭘﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻟﯿﻒ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﺟﺎذﺑﻪ اﻟﺮﻃﻮﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺗﻌﺪاد واﺣﺪﻫﺎی ﺗﮑﺮارﺷﻮﻧﺪه ﺣﻠﻘﻪ گلوﮐﺰی ﯾﺎ n را درﺟﻪ ﭘﻠﯿﻤﺮﯾﺰاﺳﯿﻮن ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ اﯾﻦ درﺟﻪ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﺎر ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻮع ﻧﮋاد و ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﺮورش ﺣﺪود9000 ﺗﺎ 15000 است.
ﺧﺎﺻﯿﺖ ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺸﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ دو ﻋﺎﻣﻞ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ: رﻧﮓ ﺗﯿﺮه آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺬب ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ و اﯾﺠﺎد ﮔﺮﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوم به ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮدن ﻧﻮاﺣﯽ آﻣﻮرف ﯾﺎ ﺑﯽﻧﻈﻢ در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﻮاﺣﯽ آﻣﻮرف در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﯾﮏ ﻟﯿﻒ، ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪن ﺣﺠﻢ ﻫﻮای ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﮔﺮدد. ﻫﻮا ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮن ﻋﺎﯾﻖ ﺣﺮارﺗﯽ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮده و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻟﺒﺴﻪ ﺣﺎﺻﻞ از ﭘﻨﺒﻪ مله در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ، ﻗﺪرت ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺸﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ.
از ﺳﻮﯾﯽ دﯾﮕﺮ، اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﻮاﺣﯽ ﺑﯽﻧﻈﻢ ﯾﺎ آﻣﻮرف( اﻣﮑﺎن ﺟﺬب ﻣﻮﻟﮑﻮلﻫﺎی آب ) ﯾﺎ رﻃﻮﺑﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ را ﻧﯿﺰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽآورد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﭘﻨﺒﻪ مله ﺑﺎ اﻃﻼق ﻋﻨﺎوﯾﻦ ﺧﻮش ﯾﻤﻨﯽ و ﺗﻘﺪﺳﯽ ﮐﻪ از ﺳﻮی ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ آن اﻋﻄﺎﺷﺪ همسو است.
ﺑﺤﺚ و ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی
ﭘﻨﺒﻪ ﻣله ﯾﺎ ﻣﻘﺪس، ﻧﺎم ﮔﻮﻧﻪای ﺧﺎص از پنبه‌ای ﺑﺎ ﻃﯿﻒ رﻧﮕﯽ ﮐﺮم-روﺷﻦ ﺗﺎ ﻗﻬﻮهای-آﺟﺮی اﺳﺖ. اﻃﻼق ﺗﻘﺪس ﯾﺎ ﺧﻮش ﯾﻤﻦ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ از ﺳﻮی ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺧﻮﺳﻒ ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ اﺳﺖ:
- دارا ﺑﻮدن رﻧﮕﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ رﻧﮓ ﺧﺎک ﮐﻪ ﯾﺎدآور ﻣﻌﺎد و روز رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ در ذﻫﻦ ﺑﯿﻨﻨﺪه اﺳﺖ.
- ﺧﺎﺻﯿﺖ ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺸﯽ و درﻣﺎﻧﯽ ﻫﻤﭽﻮن اﻟﯿﺎف ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﺷﺘﺮ.
ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻞ از آﻧﺎﻟﯿﺰﻫﺎی ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ، ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻃﻮﻟﯽ و ﻋﺮﺿﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﻣﻠّﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ. آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻔﺎوت در ﺧﺎﺻﯿﺖ ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺸﯽ اﯾﻦ ﻟﯿﻒ ﻣﯽﺷﻮد، ﻋﻼوه ﺑﺮ رﻧﮓ ﺗﯿﺮه اﻟﯿﺎف ﺑﻪ درﺻﺪ ﻧﻮاﺣﯽ آﻣﻮرف ﯾﺎ ﺑﯽﻧﻈﻢ آن ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ.
ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس، ﻫﻮا و رﻃﻮﺑﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی در اﯾﻦ ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺤﺒﻮس ﺷﺪه و ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﻣﺎﺑﺨﺸﯽ، راﺣﺘﯽ و اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪن ﻣﯽﺷﻮد. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﺑﻪ دﻟﯿﻞ درﺻﺪ اﻟﯿﺎف ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﻣﮑﺎن رﯾﺴﯿﺪن و ﺑﺎﻓﺘﻦ اﯾﻦ اﻟﯿﺎف ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﯿﻮه دﺳﺘﯽ و ﺳﻨّﺘﯽ ﻓﺮاﻫﻢ اﺳﺖ.
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ از اﻟﯿﺎف ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮم آورد ﺑﺎ ﻓﺎم رﻧﮕﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺧﺎک، ﻣﻨﺴﻮﺟﺎﺗﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺣﻞ ﺗﻮﻟﯿﺪ آن ﺑﺎ ﻧﯿﺮوی ﺗﻔﮑّﺮ، روح و دﺳﺖ اﻧﺴﺎن در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ.
منبع
سلیم‌پور آبکنار، سامرا و امیر انوری مقدم(1402) مطالعه‌ای بر دانش بومی کشت، ریسندگی و بافندگی سنتی پنبه مقدس. دو فصلنامه علمی دانش‌های بومی ایران.
خوسف، شهر پنبه مله و مله بافی؛ هنرمندان خواستار بازارهای جدید هستند
