مدیریت کشت انار

انار با تاج سلطنتی و رنگ قرمز تیره‌اش شاید یکی از جذاب‌ترین میوه‌ها برای کشت باشد. با این حال، ظاهر منحصر به فرد و رنگ غنی آن فقط ظاهر این ابر میوه را نشان می‌دهد. طعم شیرین و ترش و محتوای آنتی‌اکسیدانی بالای آن دلایل بیشتری دارد که باعث می‌شود تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان به طور یکسان، توسط انار مسحور شوند.

تاریخچه‌ی کشت انار

در لاتین قدیم، نام Malum punicum به معنای واقعی کلمه به سیب دانه یا چند دانه ترجمه می شود که به دانه های متعدد در میوه اشاره دارد. با این حال، نام لاتین فعلی Punica granatum L. از «Pomuni granatum» گرفته شده است، نامی که به قرون وسطی برمی‌گردد و به «سیب دانه‌دار» ترجمه می‌شود.

اعتقاد بر این است که اهلی شدن انار در آسیای مرکزی و ایران از حدود 4000 سال پیش آغاز شده است و سپس در شرق و غرب از طریق مناطق گرم و خشک هند، آسیای صغیر و سواحل مدیترانه گسترش یافته است.

مهاجران اسپانیایی، اولین بار در قرن شانزدهم این میوه را به آمریکای شمالی و کالیفرنیا بردند.

این میوه در بسیاری از محصولات مصرفی، از جمله چای و آبمیوه، مخلوط آجیل و بی‌شماری دیگر مواد غذایی و غیرغذایی استفاده می‌شود.

درخت انار

انار می‌تواند به عنوان یک درختچه بزرگ یا درخت کوچک به ارتفاع 6 تا 9 متر رشد کند، با این حال توصیه می‌شود برای مدیریت راحت‌تر، آن‌ها را به عنوان درختچه‌های بزرگ کشت کنید.

انار برای مناطقی با تابستان‌های گرم و خشک سازگار است و بهترین عملکرد را در خاک‌‌های قلیایی با زهکشی خوب دارد.

گیاهان انار به شدت به خشکی متحمل می‌شوند، با این حال، آبیاری فراوان برای تولید میوه‌های بزرگتر مورد نیاز است.

اکثر ارقام انار تا دمای 12 درجه فارنهایت مقاوم هستند و انواع سخت‌تر بدون آسیب تا 7 درجه فارنهایت زنده می‌مانند.

اکثر واریته های انار به استثنای چند رقم مقاوم به سرما، نیازی به سرمای زمستانی ندارند. در نتیجه، چوب آن‌ها همیشه در معرض آسیب است.

این درخت در ماه‌های زمستان در برابر سرما مقاوم‌تر است و قبل از رسیدن به خواب کامل در پاییز و در هنگام شکستن جوانه در بهار، بیشتر مستعد آسیب سرمازدگی است.

بوته‌های انار معمولاً پس از سه یا چهار سال شروع به تولید میوه می‌کنند. میوه‌ها غیراقلیمی هستند به این معنی که نمی‌توانند از درخت برسند، بنابراین برداشتن آن‌ها پس از بلوغ کامل بسیار مهم است.

در طول برداشت، میوه باید تا حد ممکن نزدیک به پایه قطع شود (نه کنده شود) و بدون ساقه باقی بماند. ترک بخشی از ساقه می‌تواند باعث آسیب به سایر انارها در حین حمل‌و‌نقل شود.

خاک و انتخاب مکان کشت انار

انار در خاک‌های لومی عمیق، بهترین عملکرد را دارد، اما همچنان در خاک‌های شنی و رسی به خوبی رشد می‌کند.

درختان نسبت به خاک‌های نسبتاً اسیدی تا کمی قلیایی متحمل هستند و در محدوده pH 5.5 تا 7.2 بهترین رشد را دارند.

اگرچه انار می‌تواند دوره‌های کوتاهی از آب راکد را تحمل کند با این وجود، خاک‌های با زهکشی خوب را ترجیح می‌دهند.

دوره‌های طولانی رطوبت بیش از حد به درختان آسیب می‌رساند. انار نسبت به املاح نیز تحمل متوسطی دارد و می‌تواند آبیاری با آب حاوی 2000 تا 2500 ppm نمک را تحمل کند.

سوزش آفتاب روی میوه انار، باعث می‌شود پوست زرد لکه دار شود. آفتاب سوختگی در میوه انار پوست را تیره و خشک می‌کند. به‌صورت پوست خشک، نکروزه و در موارد شدید ترک‌خورده ظاهر می‌شود، از کائولن می توان برای کاهش سوزش آفتاب استفاده کرد که اگر کنترل نشود ممکن است منجر به آفتاب سوختگی شود.

اگر میوه تازه به بازار عرضه شود، اسپری کائولن باید پس از برداشت شسته شود زیرا به عنوان باقیمانده آفت‌کش ظاهر می‌شود. بروز زیاد آفتاب سوختگی می‌تواند به ضعیف‌شدن پوست و متعاقب آن، ترک خوردن کمک کند.

جدای از نوع خاک و زهکشی، انتخاب مکان باید نور خورشید و گردش هوا را نیز در نظر بگیرد.

انار به حداقل شش ساعت نور مستقیم خورشید در روز نیاز دارد تا از رنگ میوه و بهره‌وری خوب اطمینان حاصل شود.

تراز کردن ردیف‌های باغ از شمال به جنوب، نور خورشید را به حداکثر می‌رساند. با این حال، زهکشی خاک مهم‌تر از جهت‌گیری ردیف است.

گردش هوا به ویژه در فصل بهار در هنگام شکوفه دادن مهم است. اگر شرایط خیلی مرطوب باشد، گلها ممکن است نگیرند، بنابراین، مناطق باز بدون سایه با شیب ملایم برای ترویج زهکشی طبیعی هوا اهمیت دارد، همچین درخت انار به نماتد گره ریشه حساس است.

PH خاک باید قبل از کاشت با سنگ آهک دولومیتی روی 6.5 تنظیم شود. اگر سطح فسفر کمتر از 10 کیلوگرم در هکتار باشد، باید فسفر را با افزودن 75 کیلوگرم در هکتار سوپرفسفات‌تریپل در خاک وارد کرد.

توجه به این نکته بسیار مهم است که نیتروژن بیش از حد در اواخر تابستان تا اوایل پاییز تأثیر مضری بر رنگ و اندازه میوه خواهد داشت و همچنین ممکن است حساسیت درخت را به دمای سرد اولیه افزایش دهد.

در مورد سایر عناصر غذایی درشت مغذی، فسفر و پتاسیم فقط در صورتی نیاز است که آزمایش خاک یا تجزیه برگ نشان دهنده کمبود باشد. یکی از معدود کمبودهای رایج موجود در انار، روی است که به صورت زرد شدن غیرعادی برگ‌ها، ظاهر می‌شود، در صورت نیاز، محلول‌پاشی روی در بهار پس از میوه‌دهی توصیه می‌شود.

تکثیر

انار را می‌توان از قلمه‌های چوب نرم یا چوب سخت تکثیر کرد. قلمه‌های چوب سخت وسیله ترجیحی برای تکثیر هستند، اما قلمه‌های چوب نرم جمع‌آوری شده در اوایل پاییز را می‌توان با درجات مختلف موفقیت مورد استفاده قرار داد.

یک درخت از قلمه چوب سخت در سال دوم پس از کاشت میوه می‌دهد، در حالی که حداقل سه سال از بذر طول می‌کشد. درختان در عرض 5 تا 7 سال به بلوغ می‌رسند و می‌توانند تا 200 سال عمر کنند.

برای قلمه های چوب سخت، تقریباً 25 سانتی‌متر از چوب یک ساله را در اواخر پاییز یا اوایل زمستان بردارید. قلمه‌ها باید تقریباً به اندازه عرض یک مداد باشند.

قلمه‌ها را می‌توان در گلدانی حاوی خاک اصلاح‌شده یا محیط‌های بدون خاک یا مستقیماً در زمین، با فاصله حدود سی سانتی‌متر از هم در ردیف تکثیر کرد.

قلمه‌ها را بچسبانید و فقط 6 تا 8 سانتی‌متر از قسمت بالای قلمه را در معرض دید بگذارید. ترجیحاً حداقل سه گره در زیر سطح وجود دارد.

هورمون‌های ریشه‌زایی، بستر غبار و گرمایش، ناحیه ریشه (23 سانتیگراد) میزان موفقیت را افزایش می‌دهد اما لازم نیست. اجازه دهید قلمه‌ها برای فصل رشد کنند. در بهار بعد، قلمه‌ها را با فاصله مناسب به باغچه پیوند بزنید.

یک پروتکل پیشنهادی برای تکثیر انار به شرح زیر است:

• در بهمن – اسفند، پس از اتمام دوره خواب، ورمیکولیت و پرلیت به اندازه مناسب بریزید.
• پس از 3 سانتی‌متر رشد ریشه، در گلدانی بلند با پیت: پوست: پرلیت 1:1:1 بخوابانید.
• پس از استقرار، به گلدان‌های بلند، 1 گالن در خاک منتقل کنید و با بامبو نگه دارید.

تاسیس باغ میوه

قلمه‌های چوب سخت ریشه‌دار در اواخر زمستان یا اوایل بهار با ریشه لخت کاشته می‌شوند، انار را می‌توان مستقیماً در زمین یا روی تخت‌های مرتفع  کشت کرد و قرار داد.

اگر مشکوک به سطح بالای سطح آب یا زهکشی ضعیف هستید، قبل از پیوند باید از علف‌کشی مانند Surflan A.S استفاده شود.

علف‌کش‌های پیش رویشی مانند Goal را می‌توان در زمان خواب استفاده کرد. کاربرد تاچ داون هایتک (گلایفوسیت) در وسط ردیف در طول فصل انجام می‌شود.

همچنین مالچ را می‌توان به روشی مشابه تولید زغال اخته برای جلوگیری از هجوم علف‌های هرز و حفظ رطوبت خاک اطراف گیاه جوان استفاده کرد.

• فاصله سنتی برای یک باغ 18 x 18 (134 درخت در هکتار) است. این تراکم اجازه نفوذ نور خورشید را برای رنگ میوه، جریان هوای کافی بین درختان و حرکت موثر افراد در هنگام برداشت می‌دهد.
• تراکم‌های فشرده‌تر، مانند 16 x 18 و 14 x 18، با درجاتی از موفقیت در مناطقی غیر از گرجستان استفاده شده‌اند.
•  با این حال، به این تراکم ها، به ویژه تراکم دوم، باید با احتیاط برخورد کرد، زیرا به هرس و آموزش معماری سایبان نیاز دارند تا پس از بلوغ باغ، تأثیر نامطلوبی بر عملکرد نداشته باشند.
•  برخی از پرورش‌دهندگان محلی در حال تلاش برای تراکم کمتر از 10 x 15 (290 درخت در هکتار) هستند. از آنجایی که مشخص نخواهد شد که آیا این تراکم تا زمان بلوغ باغ قابل مدیریت است یا خیر، این یک استراتژی در حال حاضر توصیه نمی‌شود.

اولین برداشت انار در سال سوم است، اما این میوه‌ها کوچک و دیررس هستند. تمرکز باید بر روی رشد درخت به جای تولید میوه در این سال‌های اولیه باشد و این غیرمعمول نیست که اکثر میوه‌ها زودتر از موعد ریزش کنند، تولید تجاری کامل در سال های پنج یا شش شروع می شود.

آبیاری

اگرچه انار به خشکی بسیار مقاوم است، اما اطمینان از رطوبت کافی خاک باعث بهبود قابل توجهی در بنیه گیاه و عملکرد میوه می‌شود.

علاوه بر این، تامین آب کافی در طول دوره‌های خشکسالی به کاهش میزان شکافتن میوه در هنگام بازگشت باران کمک می‌کند.

آبیاری قطره‌ای روشی ارجح است و آبیاری سربار توصیه نمی‌شود زیرا باعث افزایش انتشار پاتوژن‌های مزرعه می‌شود و همچنین ممکن است منجر به کاهش تشکیل میوه شود زیرا گل‌ها به رطوبت، بسیار حساس هستند.

رطوبت بیش از حد خاک در تابستان می‌تواند منجر به رشد رویشی فراوان شود، اما میوه تولید شده نرم‌تر خواهد بود و در نتیجه کیفیت پایین پس از برداشت را به همراه خواهد داشت.

از آبیاری زیاد در پاییز خودداری کنید زیرا ممکن است به شکافتن میوه کمک کند. این تقسیم می‌تواند منجر به افزایش نرخ عفونت ناشی از بیماری‌های منتقله از طریق مزرعه شود که در نهایت در طول ذخیره‌سازی ایجاد می‌شود.

هرس و آموزش

درخت انار را می‌توان به صورت چند تنه یا تک تنه هرس کرد، فرم تک تنه دارای یک تنه کوتاه (30 تا 45 سانتی‌متر) با پنج تا شش شاخه اصلی است که به شکل گلدانی از هم جدا می‌شوند.

گیاه چند‌تنه دارای سه تا شش شاخه از شاخه‌های قوی است که مستقیماً از زمین ایجاد می‌شود.

روش تک تنه مزایای نگهداری آسا‌ن‌تری دارد اگرچه این رویکرد در کالیفرنیا رایج است، اما به راحتی توسط سایر مناطق تولیدکننده انار در جهان پذیرفته نشده است.

یکی از مزیت های اصلی رویکرد چند تنه این است که اگر یک رویداد انجماد رخ دهد و به بخشی از شاخه آسیب می‌رسد که می‌توان آن‌ها راحذف کرد.

سیستم تک تنه در حین استقرار معماری سایبان و قرار دادن سیم‌های نگهدارنده به نیروی کار بیشتری نیاز دارد.

انار هر سال نیاز به هرس دارد، خارهای باردهی کوتاه عمدتاً روی چوب دو یا سه ساله ظاهر می‌شوند و بیشتر در محیط بیرونی تاج پوشش رشد می‌ کنند.

هرس سالانه سبک، رشد خارهای میوه جدید را تشویق می‌کند، در حالی که هرس تهاجمی‌تر به طور قابل توجهی بر عملکرد تأثیر می‌گذارد. بنابراین، هرس باید به صورت سالانه یا نیمه سالانه انجام شود تا کار طاقت‌فرسا هرس تهاجمی به حداقل برسد و احتمال حذف بیش از حد چوب‌های میوه‌دهنده (کهن‌تر) کاهش یابد.

هرس اصلی باید در طول ماه‌های زمستان قبل از شکستن جوانه‌ها انجام شود همچنین صدمات ناشی از باد، که به آن مالش اندام یا اسکار باد گفته می‌شود، زخم‌هایی هستند که می‌توانند تأثیر عمده‌ای بر کیفیت میوه‌های در نظر گرفته شده برای بازار تازه داشته باشند و می‌توانند به نقاط ورود عوامل بیماری‌زا منجر شوند.

درختان را می‌توان در ارتفاعی نگهداری کرد که برداشت محصول با کمک نردبان، به حداقل برسد. (تقریباً 3 متر)، اگرچه درختان به طور طبیعی به 3 تا 4 متر رشد می‌کنند.

طبق تحقیقات کشاورزی، تولید میوه در سال چهارم ممکن است به 20 تا 25 میوه در هر درخت برسد و تا سال دهم، درختان باید ایجاد شوند و تولید معمولاً به 100 تا 150 میوه در هر درخت (حدود 50 پوند) افزایش می‌یابد.

در یک باغ میوه که به خوبی مدیریت می‌شود، متوسط عملکرد سالانه می‌تواند به 200 تا 250 میوه در هر درخت یا حدود 37 کیلوگرم برسد.

بیماری قلب سیاه

بیماری برای این درخت وجود دارد بصورتی‌که همانطور، میوه رشد می‌کند، قارچ در داخل میوه پخش می‌شود، در حالی که قسمت بیرونی آن دست نخورده باقی می‌ماند. این نوع بیماری اغلب قلب سیاه یا پوسیدگی قلب نامیده می‌شود و هیچ روش شناخته شده‌ای برای کنترل آن وجود ندارد.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد زمانی که رطوبت در طول گلدهی وجود داشته باشد، وقوع بیشتر است.

آفات

آفاتی چون گون کنه مسطح (Brevipalpus lewisi)، برگ‌خوار همه چیزخوار (Platynola stultana)، نماتد ریشه گره، شپشک آردآلود، شته خربزه، تریپس، مگس سفید، فلس (سیتریکولا، سیاه و قرمز کالیفرنیا) و کاتیدید از جمله مواردی هستند که در دنیا به عنوان آفات درختان انار شناسایی شده‌اند.

با این حال، تعداد بسیار کمی از آن‌ها آسیب قابل توجهی ایجاد کرده‌اند و به ندرت نیاز به کنترل دارند. البته اگر کنه‌ها مشکل‌ساز شوند، گرد و غبار گوگرد در ماه خرداد و پس از استفاده دوم در تیرماه (در صورت لزوم) می‌تواند محافظتی را ارائه دهد.

شته‌های سفید، به طور معمول با استفاده از صابون کنترل می‌شوند، اما می‌توان با استفاده از Lannate نیز کنترل کرد.

یکی از آفت‌هایی روی انار رایج است، حشره برگ‌دار است. از آریل ها یا دانه‌ها تغذیه می کند و باعث پژمرده شدن آن‌ها می شود. تعداد زیاد حشرات و آسیب به میوه در اواخر فصل با رسیدن میوه رخ می‌دهد،  آن‌ها را می‌توان با داروی پیرتروم کنترل کرد.

حمل و نگهداری پس از برداشت

کار پس از برداشت انار شبیه سیب است. پس از برداشت، میوه ها به موقع به مرکز سورت منتقل می شوند. پس از برداشت، لازم نیست میوه از قبل سرد شود، اما میوه از قرار گرفتن در آن سود می برد.

نگهداری در سردخانه در اسرع وقت پس از برداشت میوه‌هایی که به مقصد بازار تازه می‌آیند باید با کلر و آب شسته شوند و بر اساس حذف، ترک، عیوب، رنگ، اندازه و وزن دسته‌بندی شوند.

میوه‌ها همچنین باید با قارچ‌کش‌های پس از برداشت مانند Scholar (Syngenta) درمان شوند، به‌ویژه اگر آن‌ها در سردخانه طولانی‌مدت قرار داده شوند. همچنین می‌توان از موم نگهداری برای ارتقای کیفیت بصری میوه و افزایش عمر نگهداری آن با کاهش از دست دادن رطوبت استفاده کرد.

انارها را می‌توان تا شش هفته در فضای باز یا پنج ماه با استفاده از فضای کنترل‌شده  (CA)  نگهداری کردکه برای کنترل بروز سوختگی انباری (قهوه‌ای شدن رنگدانه‌های قرمز در پوست میوه) مفید است.

برای میوه‌های با کیفیت بالا، کمترین درجه حرارت مورد استفاده برای نگهداری کوتاه مدت (کمتر از سه هفته) باید 5 درجه سانتیگراد باشد.

دمای پایین از رشد و گسترش پاتوژن جلوگیری می‌کند، اما همچنین باعث آسیب سرمایی در میوه‌هایی که بیش از سه هفته نگهداری می‌شوند، می‌شود. این در نهایت منجر به افزایش بیماری‌زایی در طول و پس از حذف از انبار در دمای پایین می‌شود.

آسیب سرماخوردگی به صورت قهوه‌ای شدن غشای بین لکی سفید و آرل‌ها ظاهر می‌شود. آریل‌ها رنگدانه مطلوب خود را از دست می‌دهند و همچنین نرم می‌شوند و در نتیجه سطح بیماری‌زایی بالاتری ایجاد می‌شود.

انواع خاک (برای کشاورزی، چه خاکی مناسب است؟)

انواع بذر (هر آنچه که باید بدانید)

انواع کود