رهبر کره شمالی، کیم جونگ اون، از مقامات خواسته است تا در میان کمبود مواد غذایی گزارش شده، به اهداف تولید محصولات کشاورزی برسند و اعلام کرده است که تحت رهبری حزب کارگر حاکم «هیچ چیز غیرممکن نیست».
به گزارش الجزیره، کیم اعتقاد دارد که مقامات باید بر روی دستیابی به اهداف تولید غلات «بدون شکست»، افزایش محصول در همه مزارع و ریشه کن کردن عوامل داخلی که تأثیر منفی بر توسعه کشاورزی دارند، تمرکز کنند و بنیادهای سیاسی، ایدئولوژیک، مادی و فنی روستاها را به طور قابل توجهی تقویت کنند.
رهبر کره شمالی، خواستار «تغییر ریشه‌ای» در تولیدات کشاورزی شد تا «بنیان توسعه پایدار و پایدار کشاورزی» ایجاد شود.
به گفته‌ی کره جنوبی، به نظر می‌رسد همسایه شمالی این کشور با وضعیت غذایی وخیم، مواجه است و گزارش‌هایی از مرگ‌و‌میر ناشی از گرسنگی وجود دارد.
همچنین بر اساس گزارش مرکز مطالعات متمرکز بر کره شمالی در واشنگتن، کره شمالی پس از برداشت محصول 2021-2020، در آستانه قحطی قرار گرفته است و کره شمالی مدت‌هاست که از ناامنی غذایی رنج می‌برد.
تحلیلگران، آب و هوای شدید اخیر و بسته شدن مرزها در طول همه‌گیری کووید-19 را عامل بدتر شدن وضعیت مواد غذایی، به دنبال دهه‌ها رکود اقتصادی به دلیل برنامه‌ریزی متمرکز، انحراف منابع به سمت توسعه تسلیحات و تحریم‌های بین‌المللی می‌دانند.
از این رو، کیم برنامه‌هایی را برای ایجاد «جمعیت‌های روستایی سوسیالیست غنی و بسیار متمدن با فناوری پیشرفته و تمدن مدرن» ارائه کرده است.
علیرغم مشکلات گزارش شده، کره شمالی پیشنهادات برای پذیرش کمک‌های خارجی را رد کرده است و روزنامه رسمی Rodong Sinmun ، خواستار خوداتکایی اقتصادی بیشتر شد و کمک‌های خارجی را با «آب نبات‌های مسموم» مقایسه کرد.
بر اساس مقاله‌ی وب سایت «38 نورث»، این کشور با گرسنگی گسترده بیگانه نیست، در طول دهه 1990، این کشور دچار قحطی فاجعه‌باری شد.
تخمین‌ها بسیار متفاوت است، اما اعتقاد بر این است که از 600000 تا 1 میلیون نفر، یا حدود سه تا پنج درصد از جمعیت پیش از قحطی، در نتیجه جان باختند.
ناامنی مزمن غذایی کره شمالی محصول دهه‌ها سوءمدیریت اقتصادی و سیاست‌های داخلی و خارجی رژیم سیاسی فعلی است.
این کشور در طول تاریخ خود، هدف امنیت غذایی ملی را از طریق یک سیاست غیرمنطقی اقتصادی خودکفایی دنبال کرده است، به معنای محدود، این رویکرد در این است که بیشتر غلات مصرف شده در کره شمالی در داخل کشور تولید می‌شود.
با این حال، دستیابی به تولیدات کشاورزی کافی در خاک‌های نامطلوب آن، از قضا، وابستگی شدیدی به کالاهای وارداتی ایجاد کرده و کشور را در معرض شوک‌های جهانی، درگیری‌های دیپلماتیک و آب‌و‌هوای نامساعد قرار داده است. علاوه بر این، سرکوب‌های خودسرانه دولت بر دونجو (کارآفرینان) مستقل انگیزه‌ها را کاهش داده و اقتصاد سرمایه‌گذاری و رشد را از بین می‌برد.
