تخمین زده می شود که بیش از 30 درصد غذای تولید شده در طول حمل و نقل و یا برداشت خراب می‌شود، بنابراین استفاده از بسته بندی پایدار که باعث کاهش و جلوگیری از تولید ضایعات مواد غذایی شود الزامی است.
بسته‌بندی مواد غذایی نقش مهمی در جامعه ایفا می‌کند و از مواد غذایی در برابر آسیب‌های احتمالی و تخریب، محافظت کرده و در عین حال، ایمنی و بهداشت را تضمین می‌کند و به طور فعال، ضایعات مواد غذایی را کاهش می‌دهد.
پلاستیک‌ها به دلیل مزایایی مانند هزینه کم، وزن کم، تطبیق‌پذیری، انعطاف‌پذیری، شفافیت، آب‌بندی حرارتی، خواص مکانیکی و بازدارندگی خوب، رایج‌ترین مواد مورد استفاده برای تولید بسته‌بندی مواد غذایی هستند.
با این حال، بسته‌بندی‌های معمولی به‌ویژه آنهایی که از نفت به دست می‌آیند، مانند پلی‌اتیلن، پلی‌پروپیلن و پلی‌اتیلن ترفتالات، تأثیرات زیست‌محیطی بسیار زیادی دارند، زیرا بیشتر آنها ظروف یکبار مصرف هستند که به‌شدت مورد استفاده قرار می‌گیرند و از منابع تجدیدناپذیر و غیرقابل تجزیه به دست می‌آیند و در برخی موارد، بازیافت آنها دشوار است.
علاوه بر این، مصرف‌کنندگان فعلی به طور فزاینده‌ای نسبت به مشکلات محیطی آگاه و حساس هستند که بر رفتار و الگوی مصرف آنها تأثیر می‌گذارد.
پایداری بسته‌بندی مواد غذایی را می‌توان در سه سطح تعریف کرد؛ 1) در سطح مواد خام، از طریق استفاده از مواد بازیافتی و منابع تجدیدپذیر برای کاهش انتشار CO2 و استفاده از منابع فسیلی، 2) در سطح تولید، از طریق فرآیندهای انرژی کارآمدتر 3) در سطح مدیریت زباله، با در نظر گرفتن استفاده مجدد، بازیافت و تجزیه زیستی.
در همین راستا، بسیاری از کشورها، قوانین و مقررات زیست‌محیطی مختلفی را برای تشویق تولید پایدار بسته‌بندی موادغذایی و در نتیجه کمک به کاهش اثرات زیست‌محیطی آنها وضع کرده‌اند..
برخی از مقررات به دنبال کاهش یا حذف استفاده از پلاستیک‌های یکبار مصرف هستند و قوانین دیگر به دنبال ترویج بازیافت و مدیریت زباله و ایجاد مسئولیت گسترده برای تولیدکننده هستند.
به طور کلی، هدف این قوانین، کاهش تولید زباله و ترویج استفاده مجدد، بازیافت و سایر انواع ارزش گذاری مواد قابل بازیافت است، به طور معمول، قارچ‌های تازه در سینی‌های پلی استایرن منبسط شده بسته‌بندی می‌شوند و با یک فیلم PVC یا پلی اتیلن پوشانده می‌شوند.
با این حال، در برخی از کشورها، مانند فرانسه، استفاده از پلی استایرن قبل از سال 2025 و PVC قبل از سال 2022، طبق آنچه در پیمان ملی بسته‌بندی پلاستیکی اعلام شد، حذف خواهد شد.
این سناریو بخش علمی را که بسته‌بندی را مطالعه می‌کند و بخش صنعتی تولیدکننده آن را مجبور می‌کند تا توسعه یا استفاده از مواد جدید با اثرات زیست محیطی کمتر را کشف کند.
یکی از کلاس‌های امیدوارکننده مواد برای ساخت ظروف از منابع تجدیدپذیر بیوپلیمرها هستند، چالش بزرگی که این مواد با آن روبرو هستند این است که باید خواص فیزیکی و مکانیکی داشته باشند که بتواند مواد غذایی را مانند بسته‌بندی‌های مصنوعی حفظ کند.
