یک ویروس طبیعی که توسط سرویس تحقیقات کشاورزی (ARS) کشف شده است که ممکن است راهی برای تضعیف یک تهدید قارچی پرهزینه برای گندم، جو و سایر محصولات ریزدانه ارائه دهد.
قارچ Fusarium graminearum عامل اصلی بیماری به نام سوختگی سر فوزاریوم یا «اسکاب» است که اگر با قارچ‌کش‌ها یا اقدامات دیگر کنترل نشود، عملکرد و کیفیت دانه محصولات را کاهش می‌دهد.
در شرایط مرطوب، قارچ دلمه‌ای می تواند سمی به نام دئوکسی نیوالنول (معروف به «وومیتوکسین») را آزاد کند که می‌تواند دانه را آلوده کند، ارزش نقطه فروش آن را کاهش دهد یا بسته به استفاده نهایی منجر به رد کامل شود.
با این حال، اکنون تیمی از دانشمندان واحد تحقیقات فناوری کاربردی ARS در ووستر، اوهایو و دانشگاه ایالتی داکوتای جنوبی در بروکینگز (SDSU) گونه‌ای از یک ویروس قارچی یا «مایکو ویروس» را کشف کرده‌اند که قارچ پوسته را از کار می‌اندازد.
مایکوویروس، گونه ای به نام Fusarium graminearaum Vg1، قارچ پوسته را برای تکثیر و انتشار آلوده می‌کند، اما سویه جدید مایکوویروس که F. graminearum Vg1-SD4 نامیده می‌شود، با متوقف کردن قارچ دلمه‌ای از ساخت وومیتوکسین – یک مزیت تصادفی برای گیاهان گندم – این حملات را یک قدم جلوتر می‌برد.
یک کله گندم سالم (سمت چپ) در تضاد با کله با قارچ سوختگی سر فوزاریوم قرار دارد. یک مایکوویروس می‌تواند به جلوگیری از آلوده شدن دانه‌های گندم به قارچ سر فوزاریوم کمک کند و ظاهری بد رنگ به آنها بدهد.
در آزمایش‌های آزمایشگاهی و گلخانه‌ای، کشت‌های قارچ دلمه‌ای که به سویه مایکوویروس آلوده شده بودند، کندتر از کشت‌های غیر آلوده رشد کردند و هیچ آلودگی در دانه‌های گندم گلدانی حساس تولید نکردند.
در مقابل، دانه‌های گیاهان گندمی که در معرض کشت‌های عاری از مایکوویروس قرار گرفتند حاوی 18 پی‌پی‌ام وومیتوکسین بود، محصول جانبی متابولیسم قارچ که می‌تواند برای دام و سلامت انسان مضر باشد.
چنانکه «شین یی لی مارزانو» – زیست شناس مولکولی ARS و همکارانش پس از تعیین توالی ساختار ژنومی آن و مشاهده تفاوت‌های جزئی با گونه «والد» آن، FgVg1، که در کشت زنده قارچ پوسته نگهداری می‌شد و برای علم شناخته شده بود، سویه مایکوویروس را کشف کردند.
با مطالعه بیشتر، سویه مایکوویروس می‌تواند به عنوان یک عامل کنترل بیولوژیکی که می‌تواند فرموله شده و بر روی گونه‌های حساس گندم یا سایر محصولات ریز دانه اسپری شود مفید باشد.
این به نوبه‌ی خود، به طور بالقوه می‌تواند ابزار دیگری را به تولیدکنندگان ارائه دهد تا از خسارات پرهزینه ناشی از گال و آلودگی آن به غلات برای مصرف دام و انسان استفاده کنند.
