کشاورزی شهری، ایده استراتژیک جدیدی برای حل مشکل تقاضای غذای شهری ارائه می‌دهد. هدف اصلی این مطالعه توسعه یک مدل فضایی برای ارزیابی تناسب اراضی و مکان توسعه کشاورزی شهری تحت تقاضاهای سرمایه‌گذاری مختلف است.
در سال‌های اخیر، با جهانی شدن و فرآیند شهرنشینی، امنیت غذایی در شهرها مورد توجه گسترده قرار گرفته است. کشاورزی جهانی در دهه آینده به دلیل رشد جمعیت با بحران غذایی مواجه است.
گزارش اخیر فائو نشان داده است که 828 میلیون نفر از گرسنگی رنج می‌برند، علاوه بر این، تغییرات آب و هوایی و کمبود زمین‌های کشاورزی نیز بر تولید مواد غذایی تأثیر می‌گذارد.
تقاضای مواد غذایی شهری به یکی از چالش هایی تبدیل شده است که نیاز به حل فوری دارد، مضرات کشاورزی سنتی از نظر درآمد پایین، بازدهی ضعیف و آلودگی محیطی راه‌های جدیدی را برای بهبود آن برانگیخته است.
در فرآیند شهرنشینی سریع، ناتوانی کشاورزی سنتی در تامین به موقع و کارآمدتر نیازهای غذایی جمعیت شهری، منجر به ظهور کشاورزی شهری به عنوان یک استراتژی جدید برای فعالیت‌های تولیدی کشاورزی در زمین‌های شهری شده است.
برخلاف کشاورزی سنتی، کشاورزی شهری نیازمند مجموعه جدیدی از معیارهای مناسب بودن سایت است. از این رو، تحلیل مناسب بودن انتخاب سایت کشاورزی شهری ضروری است.
ابتدا، معیارهای ارزیابی تناسب را برای کشاورزی سنتی بررسی می‌کنیم که عمدتاً تأثیر عوامل اکولوژیکی را در نظر می‌گیرد.
بر اساس نظر پژوهشگران، معیارهای انتخاب مکان برای کشاورزی سنتی عمدتاً بر اساس محیط اکولوژیکی است و شیب خاک، جنبه شیب، ارتفاع، درجه فرسایش و بارش را در نظر می‌گیرد.
در حالی که معیارهای انتخاب سایت بر اساس معیارهایی مانند هزینه، تقاضا و ایمنی بوده است. پژوهشگران دریافته‌اند که معیارهای تناسب زمین کشاورزی از ارتفاع، دمای هوا، ظرفیت کاربری اراضی، میانگین ساعات آفتابی روزانه و میانگین بارندگی سالانه تشکیل شده است.
برخلاف کشاورزی سنتی، فناوری‌های کشاورزی شهری مانند تنظیم خودکار دما می‌توانند از تداخل عوامل محیطی مانند تغییرات اقلیمی برای به دست آوردن محصول پایدار و کارآمد جلوگیری کنند.
کشاورزی شهری بهتر می‌تواند محصولات تازه را تضمین کند، کارایی عرضه را بهبود بخشد و انعطاف‌پذیری شهرها را در برابر تغییرات آب و هوایی افزایش دهد.
دسترسی به کشاورزی شهری، کیفیت و تنوع محصولات کشاورزی، قیمت فروش، کلید انتخاب مکان آن است.
تحقیقی در مورد رابطه بین کاربری زمین و آسایش زیستی انجام شده است که نشان می‌دهد انتخاب منطقه کاربری زمین با ارتفاع و فاصله تا ساحل مرتبط است.
خاطرنشان می‌شود که مطالعات قبلی در مورد تناسب زمین برای کشاورزی شهری بر عوامل اکولوژیکی و دسترسی حمل‌ونقل تمرکز بوده اند تا بر عوامل اجتماعی-اقتصادی تمرکز داشته باشند.
برخلاف کشاورزی سنتی، کشاورزی شهری شامل فناوری‌هایی مانند کنترل گلخانه، سیستم‌های روشنایی و اتوماسیون است و سرمایه گذاران را ملزم به داشتن بودجه اقتصادی هنگفت می‌کند.
کشاورزی شهری نیاز به سرمایه گذاری زیرساخت های زیادی در مرحله اولیه دارد و پس از یک دوره طولانی بهره‌برداری به سوددهی می‌رسد.
نحوه انتخاب یک سایت شهری مناسب، به راحتی در دسترس و بالقوه قابل سرمایه‌گذاری به عنوان یک سایت آزمایشی برای کشاورزی شهری از اهمیت زیادی برخوردار است.
به طور خلاصه، کشاورزی سنتی فقط عوامل اکولوژیکی و محیطی را در نظر می گیرد، در حالی که کشاورزی شهری تحت تأثیر تقاضای اجتماعی و بازارهای اقتصادی است.
محدودیت‌هایی چون در نظر گرفتن نیازهای سرمایه‌گذار مانند سن، سرمایه و ترجیحات فردی برای میوه‌ها یا سبزیجات مختلف نیز می‌تواند وجود داشته باشد.
