اینجا منطقه‌ی حفاظت شده‌ی هوپی در آریزونا است، تصور اینکه گیاهان یا هر گونه حیاتی در این منطقه کم آب زنده بمانند و شکوفا شوند دشوار است، با این حال برای هزاران سال، شاید بیشتر، بومیان آمریکا بویژه کشاورزان هوپی در مزارع خود ،ذرت، لوبیا و کدو را پرورش داده‌اند، به خانواده خود غذا می‌دهند و جوامع خود را قوی نگه می‌دارند.
به گزارش الجزیره، هوپی‌ها یکی از قدیمی‌ترین فرهنگ‌های زنده در تاریخ مستند هستند، با گذشته‌ای به هزاران سال قبل. این قبیله بومی آمریکایی اکنون در 1.5 میلیون هکتار از منطقه حفاظت شده خود در آریزونا زندگی می‌کنند که تنها بخش کوچکی از زمین‌های سنتی آن را تشکیل می‌دهد.
هوپی‌ها عمدتاً در روستاهای مرتفع و خشکی زندگی می‌کنند که هر سال کمتر از 10 اینچ برف و باران می‌بارد. اما کشاورزان متولد شده، یاد گرفته‌اند که چگونه در این محیط خشک، محصولات را پرورش دهند.
«جانسون»، یکی از اهالی هوپی می‌گوید: «کشاورزی هوپی، گواهی بر ایمان ماست.» بر اساس داستان‌های اصلی آنها، هنگامی که مردم هوپی برای اولین بار به این جهان آمده‌‌اند، با ماساو، نگهبان و مراقب زمین ملاقات کردند که به آنها یک کدو پر از آب، یک چوب کاشت و دانه‌های ذرت، همه آنچه برای رشد نیاز داشتند داده است. ماساو به آنها گفته است که به یک عنصر حیاتی دیگر نیاز دارند و آن، ایمان است.
برای قرن‌ها، هوپی‌ها از طیف گسترده‌ای از چالش‌های زیست محیطی و اثرات استعمار جان سالم به در برده‌اند و سنت‌ها و شیوه‌های سرپرستی خود را زنده نگه داشته‌اند.
دلایل بی‌شماری وجود دارد که هوپی‌ها کمتر کشاورزی می‌کنند، از کمبود حمایت مالی گرفته تا خشکسالی مکرر ناشی از تغییرات آب‌و‌هوایی، اما جانسون، تجسم راه هوپی است که صبورانه و روشمند به دنبال راه حل است.
او تنها بر یافتن راهی متمرکز است که هوپی‌ها را به کشاورزی و بازیابی حاکمیت غذایی و سلامتی خود بازگرداند.
برای 2000 سال، اجداد او تکنیک‌هایی را امتحان کرده‌اند تا از برف زمستانی و باران‌های تابستانی، بهترین استفاده را ببرند و از محصول خود در برابر بادهای خشن، حشرات و کلاغ‌ها محافظت کنند.
هوپی ها یاد گرفتند که چگونه در نواحی نزدیک به آبرفت‌ها یا در دشت‌های سیلابی آبرفتی کاشت کنند، هوپی‌ها از جانوران خاصی که هر بهار می بینند برای تعیین رطوبت خاک و میزان عمق و فاصله آنها از یکدیگر استفاده می‌کنند.
هنگامی که ذرت شروع به رسیدن به بالای زمین می‌کند، کشاورزان، ساقه‌های کوتاه‌تر را نازک می‌کنند و در هر توده، فقط محکم‌ترین آنها باقی می‌ماند. این فرآیندی است که در طول قرن‌ها، بذرهای قوی و مقاوم به خشکی را ترجیح داده است.
جانسون می‌گوید که این مراقبت از زمین است که به هوپی‌ها اجازه داده تا دوام بیاورند. کشاورزی آنها برای بقا، برای خانواده های خود و نسل های آینده است. در نتیجه، کشاورزی هوپی پایدار است، تنوع زیستی را حفظ می‌کند و از زمین محافظت می‌کند.
در طول رکود بزرگ دهه 1930، هوپی‌ها نسبتاً آسیب ندیدند زیرا در آن زمان تمام مواد غذایی خود را تولید می‌کردند. اما وقتی همه‌گیری کووید-19 شروع شد، داستان متفاوت بود. با محدودیت سفر، بسیاری از هوپی‌ها مجبور شدند برای دریافت توزیع غذا چندین ساعت در صف بایستند.
آنها می‌گویند که این همه‌گیری واقعاً به آنها نشان داد که باید به آموزه‌های خود بازگردند و یاد بگیرند که چگونه امنیت غذایی دوباره داشته باشند.
جانسون می‌گوید بزرگترین موانع برای کشاورزی هوپی، ناشی از عدم حمایت جهان خارج است، حتی اگر این حمایت به معنای این باشد که فقط به هوپی‌ها اجازه داده شود تا به روش خود سازگار شوند.
ایالات متحده ی آمریکا دارای مالکیت قانونی زمین‌های رزرو شده و قبیله دارای «عنوان سودمند» است. آنها می‌توانند در رزرو زندگی کنند، اما مالکیت مطلق بر زمین‌های خود ندارند. جانسون می‌گوید که این یک واقعیت اساسی منجر به بسیاری از موانع امروزی کشاورزان هوپی می‌شود.
در ارزیابی سال 2004، پاسخ دهندگانی که کشاورزی را رها کرده بودند، 10 برابر بیشتر از هر عامل دیگری، دسترسی به زمین را علت ذکر کردند. همه اعضای جامعه کمبود آب و دسترسی به زمین‌های مولد را از موانع اصلی کشاورزی عنوان کردند.
علاوه بر این، کشاورزان بومی آمریکا از لحاظ تاریخی به حمایت مالی و یارانه‌هایی که کشاورزان معمولی دریافت می کردند، دسترسی نداشتند. در سال 2010، دولت اوباما موافقت کرد تا 760 میلیون دلار برای غرامت کشاورزان و دامداران بومی آمریکا که از دریافت وام‌های کم بهره از وزارت کشاورزی ایالات متحده محروم شده بودند، پرداخت کند، در حالی که چنین وام‌هایی به کشاورزان و دامداران سفیدپوست اعطا شده بود.
با این حال، از آن تاریخ، هنوز موانع مالی زیادی بر سر راه کشاورزان بومی، از جمله هوپی، در ایالات متحده وجود داشته است.
یک مطالعه در سال 2021 نشان داد که هوپی‌ها مانند اکثر قبایل بومی آمریکا، از پرداخت برنامه‌های خدمات اکوسیستمی (PES) که در سراسر جهان برای پرداختن به اهدافی مانند حفاظت از تنوع زیستی، تغییرات آب‌و‌هوا و توسعه اقتصادی محبوب شده‌اند، سود نمی‌برند.
جانسون می‌گوید که حجم انبوه کاغذبازی و تدارکاتی که در راه‌اندازی و اجرای برخی از برنامه‌های مدیریت منابع کشاورزی، بدون کمک فنی وجود دارد، بسیار زیاد است. اما همچنین فقدان شناخت عمومی توسط سیاستگذاران، مقامات و دانشمندان از ارزش دانش کشاورزی بومی و نحوه حفاظت و نگهداری از شیوه‌های کشاورزی بومیان آمریکا از زمین، آسیب‌زا است.
جانسون می‌گوید که شناخت و یادگیری از دانش بومی برای سازگاری با تغییرات اقلیمی اهمیت ویژه‌ای دارد. بومیان آمریکا قرن‌ها، اگر نگوییم هزاره‌ها، تجربه سازگاری با محیط در حال تغییر دارند و سیستم‌های انعطاف‌پذیر و انعطاف‌پذیری را برای رشد و ذخیره‌سازی مواد غذایی توسعه داده‌اند.
در اولین روز اجلاس ملل قبیله‌ای، کنفرانسی که برای تسهیل مکالمات بین دولت فدرال و قبایل بومی آمریکا و بومیان آلاسکا طراحی شده بود، در نوامبر 2021، کاخ سفید یادداشتی را منتشر کرد که در آن تعهد دولت به گنجاندن دانش سنتی بومی در علم علمی بیان شد.
